Bad girl - B-Brave

Hoofdstuk 7

Kaj pov

Ik lig in het ziekenhuisbed. Samuel is een 1 uur geleden weggegaan en ik verveel me dood. De dokter komt binnenlopen. "Dokter, mag ik asjeblieft een stukje gaan lopen?" Vraag ik. "Ik wilde je net halen, er wacht iemand beneden op je." Legt de dokter uit. Ik stap van het bed af, loop de kamer uit en ga naar de lift. Eenmaal beneden loop ik door naar de balie en daar tref ik mijn grootste nachtmerrie aan.

Daar bij de balie met een grote grijns op ze gezicht, staat me vader. Gelijk verstijf ik en trek wit weg. "W..Wat doe j..je h..hier?" Vraag ik zacht en bang. "Mag ik niet me eigen zoon opzoeken in het ziekenhuis?" Zegt hij. Ik kijk naar de grond, ik ben te bang om antwoord te geven. Hij loopt naar me toe en grijpt me pols keihard vast. Het doet zoveel pijn dat de tranen in me ogen prikken. "Jij en ik gaan eens even een gesprekje voeren." Zegt me vader.

Nee geen gesprek! Ik weet wat dat betekent. Als we zijn aangekomen in me kamer duwt me vader me meteen tegen de muur. Ik knal keihard met me hoofd tegen de muur waardoor ik op de grond val. "Ik heb gehoord van je moeder dat je om de week naar mij toe moet?" Vraagt me vader. Ik knik. "Dan doe je dus wat ik zeg!" Zegt me vader dreigend. Meteen knik ik weer. "Waarom lijk je niet wat meer op je zussen? Die doen alles goed, gaan later een goede baan krijgen. Maar jij? Jij kan niks. Je zal later nooit een baan vinden, want niemand wilt een mislukking zoals jij!" Roept me vader en hij trapt me keihard in me maag. Het doet zoveel pijn, ook om dit van je bloedeigen vader te horen. Ik heb alles verloren door me vader, me zelfvertrouwen, me positieve zelfbeeld, ik geloof niet meer in mezelf, ik hou niet meer van mezelf, alles ben ik gewoon kwijtgeraakt! Alles! Behalve me vrienden, zussen en moeder.

Me vader blijft me maar trappen en slaan, hij zegt ook dingen tegen me die je liever niet wilt horen. Eindelijk stopt het en ik zit onder de blauwe plekken en ik heb een bloedneus. Alles doet pijn! Me vader kijkt me aan en lacht. "Ik ga morgen eens een bezoekje brengen aan Samuel. Ik hoop voor jou dat het goed afloopt met hem." Zegt hij met een grijns op ze gezicht. "Je laat Sam met rust!" Zeg ik. "BEK DICHT!" Schreeuwt me vader en voor de laatste keer voel ik een trap in me maag. Dan loopt me vader de kamer uit. Ik begin te huilen. Het doet zoveel pijn. Het gaat weken duren voor al die blauwe plekken weer weg zijn. Ik pak me telefoon die naast me ligt en zoek naar Sam's nummer.

Pandabeer❤🐼💕

Ik druk op bellen. Na 8 keer overgaan wordt er nog niet opgenomen. Dat is niks voor Sam. Meteen schiet beelden door me hoofd dat me vader al bij hem is geweest. Wat nou als me vader echt is geweest? Dan stuur ik hem wel een berichtje.

Tijgertje❤💕:

Waarom neem je niet op?
Sam, me vader is langs geweest!
Kan je komen?
Sam!
Sam!
SAMUEL LAURENS LEIJTEN!!

Dan ga ik Jai maar bellen. Ik zoek zijn nummer en bel hem.

Aziaatje❤💕

Na 3 keer overgaan neemt hij op. "Kaj waarom bel je om 22:15 's avonds?" Vraagt Jai. Ik bedenk me net dat ik Jai alles zal moeten vertellen over me vader. Ik zucht en besluit om Jai alles te vertellen. "Me v..vader is l..langs g..geweest." Snik ik. "Wat is daar zo erg aan?" Vraagt Jai. Ik vertel hem het hele verhaal dat me vader me mishandeld en dat Sam de enige was die het wist. "Woah wat?! Ben je serieus?" Vraagt Jai bezorgd. "Ja." Snik ik. Dan hangt Jai ineens op.
"Je had het hem niet moeten vertellen! Nu vindt hij je een freak en wilt hij niks meer met je te maken hebben! Alles wat je vader heeft gezegd is waar! Waarom denk je dat Samuel niet op nam? Hij wilt geen vrienden meer met je zijn! Hij vindt je ook een freak! Waardeloze mislukkig!!" Zegt de stem in me hoofd. De tranen stromen nog steeds over me wangen. Ik voel me zo alleen. Geen vrienden. Geen familie. Niemand die me komt opzoeken. Nou is dat ook wel logisch om half 11 's avonds. Wat ga ik tegen de dokters zeggen als ze dit zien? Dat bedenk ik later wel.