Yürüyorum sokakta bi başıma. Bir ben birde kemanım yanlızca. Sokak uyuyor, şehir uyuyor,herkes uyuyor. Bir ben bir de kemanım uyanık bu gecenin zifiri karanlığında.
Ben sizin dünyanızda yaşıyorum fakat benim dünyam sizin dünyanızdan biraz farklı.Bunu bende yeni öğrendim. Ve sanırım burada benim dünyamdan kimse yok ya da ben öyle tahmin ediyorum...
Buraya geldiğimde elimde kemanımla yalnızdım. Kimsem yoktu . Kimseyi tanımıyordum, kimseyi bilmiyordum. Neden burada olduğumu bilmiyordum. Ben keman çalmayı bilmediğim halde neden elimde keman olduğunu bile bilmiyordum.. Bir dakika aslında keman çalmayı biliyordum. Yani biliyormuşum. Ben kemanı elime aldığımda istemsizce çalmaya başladım. Çalmaya başladığım anda kendimi özel hissetmeye başladım gözlerimi kapattım ve bunun nasıl olabildiğini düşünmeden çalmaya devam ettim . Sanki kanatlı bir melek gibi gökyüzünde süzülüyordum. Gözlerimi açtığımda gerçekten uçtuğumu farkettim. Korkuyordum. Ve durmadan şu sözleri tekrarlıyordum :
''Uçuyorum. Gökyüzüne yükseliyorum. Bana yardım et anne neden gökyüzündeyim! Neden benim kanatlarım var! Herşey çok bulanık anne ! Seni göremiyorum kimseyi göremiyorum ! ''
