Please point out any typos or mistakes here.^^
Kaya ko po ito ginawa kasi...YOLO.
Hindi man 'to nakakaiyak tulad ng ibang magagandang storya, para sakin eto ata yung da best na one shot na ginawa ko. Second na one shot ko po ito eh. yung first naman fail.
Tama na sa overloading info.--
++++++++++++++++++++++++
Ako si Pamela Pae Paroche.
May cancer sa utak, nakaklimot sa lahat ng bagay, kaso may iisang memoryang nakatatak sa isip ko.
Ang lalakeng minahal ko.
Highschool palang kami noon. Parang katulad ng nasa books, popular siya at ako naman ay isang dork.
Palaging binubully.
Crush ko na siya simula ng nag-transfer siya sa school naming bulok.
Nabuhayan ako nun, Kahit man ako'y inaapi ng mga tao at pinapahiya. Alam na ng pamilya ko na may Cancer nga ako kaya bantay sarado ako sa kanila.
Nabuo ulit ang pamilya ko ng dahil sa aking sakit. Kahit man ayaw kong magkasakit ng ganyan, may rason naman si Lord kung bakit, katulad ng pag-ge-get together ulit ng pamilya ko.
Lahat sila sinuportahan akong mag-sikap mag-aral, at labanan ang aking sakit.
Kahit na madalas na kumikirot ang aking ulo, bale wala na sakin 'yan pag-nakita ko siya.
Nung pagkaupo ko sa chair, nanahimik lang ako. Ayaw kong malaman ng iba na may sakit ako, kasi mas malalaman nilang kaya nila akong apipihin.
Matagal natapos ang klase, umulan kasi eh.
Mag-lalakad lang ako para hindi ako masanay na nakahiga sa kama pag-na confine ako. Nasa labas na ako ngayon.
Habang nag-lalakad ako may tumawag ng pangalan ko at lumingon naman ako, sakto.
Pinagtawanan ako ng mga taong pauwi na.
"Oh? na-eenjoy mo atang mag-swimming ah"sabi ni Lucas.
"Hahaha. Tama ka 'tol"Sabi ni Dave na katabi ni Lucas sa kotse. Tiningnan ko naman si Hiro. Nasa likod nilang dalawa walang kibo walang imik. Dinaanan nalang nila ako.
Tiningnan ko ang bag ko kasi baka nabasa nandiyan pa naman ang books at ang aking cellphone. Buti't buhay parin ang mga ito.
Naka-uwi ako ng basa ng putik. Pinaligo agad ako ni Mama at ipinaghanda ng aking merieñda.
Saktong kaka-uwi ni Wirlo galing sa school din kaso collage na siya.
Mga 24 na siya.
Kinabukasan umaga akong gumising para lang makita at maabutan si Hiro.
Hinanap ko ang upuan ko ng mabuti. May ibang things kasi akong importanteng nandun eh. Nasa locker ko sa ibaba ng chair ko.
Hindi pwedeng mawala 'yun. Nandun yung cd na ibibigay ko kay Hiro eh. Nandun din ang ang sweater na ni-knit ko for a months. Pinag-handaan ko 'yan kasi birthday niya ngayon eh.
Dala ko din ang mga origami na ginawa ko, na nasa malaking jar. Puro paper hearts 'yun. Ilang araw kong ginawa 'yun para sa kanya nakakalahati ko pa lang. Maliliit kasi eh, tsaka malaki pa ang jar. Pero hindi ko iyon ibibigay sa kanya ngayon, pag naging kami na. Hehe.
Asaan na 'yun?
Teka, amoy sunog ang campus. Biglang nag-ring ang bell. Nag-sitakbuhan ang ibang mga istudyante na maaga pumunta sa school. Nakisama na rin ako sa kanila ng mahinahon.
