Elle

Elle (a one-shot story)

***

'Rain' that is the most fascinating scenery for me. Why? 'Di ko alam or maybe because nakaka relax tuwing umuulan kasi para ka niyang henehele at ang sarap tingnan nang mga rain drops tuwing nasa tapat ka ng bintana mo at pinagmamasdan ang pagbuhos nito.

Umuulan din kasi nung una ko siya nakilala..

"Ma'am! Bumalik po kayo dito!" Sigaw ng nurse ko nang naabutan niya akong tumatakpo palabas ng hospital room ko galing sa bintana. Imagine?? Nagawa kong makahanap nang paraan maka labas lang ako sa kulungan ko?? Haha, tho ang sakit ng pwetan ko dahil nadulas ako pagka bagsak ko kanina.

Umuulan kaya sumilong muna ako sa isang cafe na medyo malapit lang naman sa hospital.

Umorder narin ako para naman di ako palabasin dito.

"Hi" bigla namang may nagsalita sa tabi ko habang naka upo ako sa isang table dito na malapit lang sa glass wall ng cafe.

Nilingon ko naman siya, boses lalake kanina kaya hindi nakakapagtaka kung lalake ang makikita ko sa harapan ko ngayon.

He looks cute with his dimple and his round eyeglasses that looks like a Harry Potter's eyeglass but I'm not interested with boys. Just with Harry. Harry Potter.

Hindi ko lang siya pinansin pero umupo na siya sa harapan ko.

Naramdaman ko naman yung mga titig niya sakin. Ako? Deadma lang,wala naman kasi akong pake.

"You look so familiar" bigla naman siyang nagsalita kaya nilingon ko na.

"I have a twin" and that's a fact, hindi ko yun sinabi para lang lubayan niya na ako.

Pagkasabi ko naman nun saka na 'ko umalis na kinauupuan ko.

Yes, I have a twin. We are so close that no one can make us apart. Just death.

Kahit na ngayon naman close parin kami kaya lang hindi na kami madalas magkita kasi she has work outside the country, though we still communicate everyday and I am left here in Philippines imprison in a sick white room of a hospital. At alam ko na pagbalik ko sa hospital mamaya ay sermon niya ang makakaharap ko.

Dumiritso na ako sa malapit na park dito, nakabisado ko na ang mga lugar malapit dito kasi madalas nga akong tumakas dito.

Umupo ako sa usual na inuupuan ko dito sa park na isang swing at tumingala para mapanood ko ang mga bituin sa langin.

Aside from rain, I also adore the stars at night. Ang ganda kasi nilang pagmasdan lalo na pag marami sila. Palagi ko silang kinakausapan para pagaanin ang loob ko.

Let me tell you a secret muna, di naman sa secret talaga siya pero unti lang nakakaalam nito.

I have a cancer, brain cancer to be specific. Naniniwala ba kayo sa kasabihang sa dalawang magkambal mayroong isang mahina at isang malakas,bata palang kami alam ko na agad na ako ang mahina sa aming dalawa ng kambal ko,palagi akong sakitin habang ang kambal ko naman ay isang athlet sa school namin.

Pinanganak akong sakitin na talaga, hagang sa nag high school ako at nalaman namin na may roon akong isang brain cancer na rare ang kaso, simula nun nawalan na ako ng pag-asa na mabubuhay pa ako. Ikaw ba naman ma diagnose ng isang rare na sakit at sa brain mo pa. Nagtataka nga ako at the same time nagpapasalamat kasi humaba pa ang buhay ko. Pero habang tumatagal, lumalala lang ang sakit ko, nagiging mahina ako.

Napaluha nalang ako habang tumitingala sa kalangitan.

Kahit na lumalala na ang sakit ko hindi parin ako nawawalan ng pag asa dahil palagi ko naman kasama ang mga mahal ko sa buhay. Nandiyan ang mommy at daddy ko na palagi akong inaalagaan kahit na nagiging pabigat na ako sa kanila dahil hindi na sila makapag focus sa bussines namin at andyan naman ang kapatid ko na kahit malayo siya, hindi niya yun pinaparamdam sa akin at palagi siyang available pag ako na yung nangangailangan ng atensyon niya.