[YAOI] ดวงใจไกรสร | #ยักษ์กินอ๊อด

ลำนำที่ ๒ ขานชื่อ

               "อือ"

               'ปวดหัวจัง นี่ข้าเผลอหลับไปงั้นเหรอ?'

               อ๊อดค่อยๆชันกายลุกขึ้นมาทั้งที่ยังไม่ลืมตา เขารอให้สมองได้เตรียมพร้อมสักพัก ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆต้อนรับแสงแรกของวันใหม่จากทางหน้าต่างบ้าน

               เดี๋ยวนะ...

               ข้ากลับมาบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่? คิดพลางเอามือลูบหน้า หืม มือข้าทำไมเล็กลง.. เดี๋ยว ตะ..ตัวก็ด้วย!!?

               "ละ...แล้วตรงนั้นล่ะ!"

               หมับ

               "..." อ่า...กลับไปเป็นหนอนน้อยเหมือนเดิมอีกแล้วสินะ อดีตงูยักษ์ของข้า...*เอามือปิดหน้าร้องไห้* นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!!?~

               "อ๊อด! จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงเมื่อไหร่! ได้เวลากินข้าวแล้ว!"

               เสียงทุ้มแหบพร่าของชายวัยกลางคนดังขึ้นนอกบ้านจนอ๊อดต้องชะโงกหน้าไปมอง แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้างแทบถลน

               "พ่อ..."

               "เออ ข้าเอง จะมีใครมาตะโกนปลุกเอ็งปาวๆแบบนี้อีกล่ะ รีบมากินข้าวซะ เอ็งต้องไปเก็บสมุนไพรอีกไม่ใช่เหรอ"

               "เอ่อ...จ้ะพ่อ" อ๊อดขานรับงงๆ แต่ร่างกายกลับตอบสนองไปตามความเคยชิน กินข้าว อาบน้ำ เสร็จปุ๊บก็มานั่งจ้องจมื่นพันธ์วรเดชตาแป๋ว จนคนเป็นพ่อถึงกับคิ้วกระตุก

               "จ้องอะไรของเอ็งฮะอ๊อด" ท่านจมื่นถามเสียงเย็นที่มักจะทำให้ไอ้เด็กที่โดนฝากฝังมาเลี้ยงคนนี้หวาดกลัวทุกครั้งออกมา แต่ดูท่าครั้งนี้เหมือนจะใช้ไม่ได้ผล

               "จ้องพ่อนั่นแหละจ้ะ" เสียงเล็กตอบอย่างฉะฉาน เจ้าตัวดียิ้มกว้างออกมาให้ผู้เป็นพ่อ แต่จู่ๆน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาอาบใบหน้าเล็กเสียอย่างนั้น จนจมื่นพันธ์ชะงักนิ่งงันด้วยความตกใจ