Canceled

Now I am here

Keihard gil ik. Met mijn armen sla ik wild heen en weer. Een paar mensen naast me schrikken ervan, maar ik trek me er niets van aan. Ik zit klem, vast en het is bijna onmogelijk om te bewegen. Beetje bij beetje word ik gek. We staan zo dicht op elkaar, te dicht. Dit kan ik niet langer meer aan. Als een gek duw ik mensen aan de kant en baan me een weg door de grootte groep, op elkaar gepropte mensen. Een man laat me struikelen: "Kijk uit je doppen!" Zonder me er iets van aan te trekken vervolg ik mijn hopeloze kans op vrijheid. Als ik bij het einde van de kamer nader, verschijnt er tralies. Ik zit in een cel. Het is onmogelijk hier uit te komen. Als een gek ram ik tegen de tralies en begin te schreeuwen tegen de mannen voor de tralies: "LAAT ME HIERUIT!" Ze lachen. Ik steek mijn hand door de tralies, grijp de man bij zijn keel en zeg: "Laat me hier nu uit, of ik..." Voor ik mijn zin kan eindigen, rukt een andere man mijn hand los van de keel van de man. De man ademt lastig. Ik kijk naar mijn hand. Ik schrik van mijn actie, maar nogsteeds zou ik alles doen om hieruit te komen. Ik trek het niet. Er is hier nergens ruimte. Het zit stampvol. En elke dag moet ik vrezen voor mijn leven. Toch vrezen meer mijn mensen voor mij dan ik voor hen. Dat is sinds... Ik weet het niet. Ik ben veranderd. Ooit was ik een doodnormaal meisje. De oude, dood normale Femke op de middelbare, maar alles is veranderd. Nu ben ik hier, in deze overvolle cel, waar je nog net de luxe hebt dat je kan ademen en water krijgt.

Iemand schreeuwt, het is de baas van dit deel van de gevangenis:"PAUZE!" In een klik gaat de cel deur open en duwt iedereen elkaar de cel uit. Ik word grof tegen de tralies aan geduwt en kan daar pas weg als iedereen uit de cel is. Met pijn aan mijn knie loop ik richting de kantine. Hier in de gevangenis heb je een pauze. Dan kan je even naar de binnentuin, met gras en de frisse buitenlucht of je kan naar de kantine. Ik zit liever binnen in de kantine, want buiten zijn bijna elke pauze hevige gevechten en soms zelfs doden.

Ik pak een plaat en een bakje. In het bakje krijg ik een soort pap gekwakt. Het lijkt net op kotst. Als ik wat verder loop, kan ik kiezen uit water, water of water. Makkelijke keuze dus. Er is ook een dagspecialiteit: groentesoep. Een kantine werkneemster zet een bakje soep op mijn plaat. Ik draai me om en zoek een plek om te gaan zitten. Altijd zit ik op dezelfde plek. Alleen. Dan kan ik even nadenken en weer tot rust komen. Maar nu zit er iemand op mijn plek. Het is Randel. "Randel, ga van mijn plek af!" Hij staat op, kijkt me aan en duwt me, waardoor ik val. Ik sta op en geef hem een trap. Al snel komen we in gevecht en vormt zich een kring om ons heen met juichende mensen. Entertainment noemen ze dit hier. Ik sla Randel in zijn gezicht, zo hard dat hij een bloedneus heeft. Keihard schopt hij tegen mijn knie:"AU!" Maar al snel krijg ik de smaak te pakken en ligt hij op de grond. Nog een keer slaan en hij is bewusteloos. "PETS" En hij is knockout.