Κάποτε ήμουν

Είμαι στο δωμάτιο μου, 

μονίμως στο γραφείο μου από τις 9 το πρωί και με τα δάχτυλα μου προσκολλημένα στο πληκτρολόγιο του pc μου. Τακτικά ακούω την πόρτα να χτυπά ,γιατί η μαμά μου και ο πατέρας μου θα ενδιαφερθούν ρωτώντας με,

 αν θέλω να φάω, 

αν χρειάζομαι κάτι ,

αν θέλω να πάμε μια βόλτα,

 αν θέλω να φάμε μαζί το μεσημέρι ,αν ...αν... αν...  σε ερωτήματα που η απάντηση μου είναι πάντοτε ένα : όχι,ευχαριστώ ,αφήστε με τώρα.

Αλλά γιατί να με αφήσουν; Μήπως ασχολούμαι τάχα μου με το διδακτορικό μου και τρέχω την έρευνα μου χορηγώντας τα ερωτηματολόγια;

Μήπως διαβάζω διαρκώς νέα επιστημονικά άρθρα;

όχι ,όχι. Σαφέστατα όχι. Απλώς έχω μια ασχολία νέα. Έχω το chat και έχω και τα παιχνίδια .Είναι ένα νέο απίθανο παιχνίδι που με έχει συνεπάρει και έχω κλείσει και δυό 24ωρα ενώπιον της οθόνης μου ώστε να παίζω.Το αποτέλεσμα σαφώς ήταν να κοιμηθώ στο γραφείο μου και να με ξυπνήσει η μητέρα μου , με έντονο το βλέμμα της ανησυχίας και του φόβου. Για εκείνη ήμουν η Αριάδνη που ξυπνούσε το πρωί ,έτρωγα με τους γονείς μου το πρωινό μου,διάβαζα για την σχολή μου, πήγαινα για πιάνο,έβγαινα για βόλτα με τις φίλες μου και επισκεπτόμουν τα ξαδέρφια μου .Ποτέ δεν ήμουν η Αριάδνη που έμενα μέσα στο δωμάτιο και έπαιζα παιχνίδια.

Η ζωή μου προφανώς είχε ανατραπεί .  Όλα ξεκίνησαν τότε, όταν αποφοίτησα από το τμήμα οικονομικών και ήθελα πλέον να εργαστώ. Δεν έρεε καμιά επιθυμία για περαιτέρω εκπαίδευση ,τουλάχιστον προσωπική ,γιατί για τον πατέρα και τη μητέρα μου οι βλέψεις ήταν διαφορετικές. Σαφώς και επιθυμούσαν να κάνω ένα μεταπτυχιακό στο marketing και γιατί όχι και διδακτορικό. Είχαν άλλωστε φανταστεί την Αριάδνη ως Ακαδημαικό, εν συγκρίση με εμένα βέβαια που επ ουδενί δεν με ενδιέφερε αυτό. Για να μην τους χαλάσω το χατίρι επέλεξα να κάνω ένα μεταπτυχιακό,πείθωντας τον ευατό μου πως αυτό είναι και το καλύτερο για μένα. Η πειθώ ,η επιφανειακή πειθώ συγκεκριμένα είναι ότι πιο εύκολο. Προβάλλω κατα συρροή τα θετικά ενος μεταπτυχιακού και καταλήγω πως είναι καλύτερη λύση για μένα. 

Μόνο που εδώ ξέφυγα απο μένα. Ως Αριάδνη οι βλέψεις ήταν συγκεκριμένες. Να αποφοιτήσω, και να εργαστω σε μια τράπεζα. Δεν ήθελα κάτι άλλο. Έτσι λοιπόν, μπαίνοντας στο ΄΄τρυπάκι΄΄

να ικανοποιήσω άλλων προσδοκίες έχασα εμένα την ίδια. Με ξέχασα και αφέθηκα σε αριθμούς,υπολογισμούς, και προγράμματα. Ξέχασα να τρέχω να ανοίξω την εξώθυρα, ξέχασα να τρώω οσο περίεργο και αν φαντάζει. 

Να γνωρίζετε πως όταν μπαίνετε σε διαδικασία να υλοποιήσετε στόχους οι οποίοι δεν είναι προσωπικοί, αλλά το προσπαθείτε για το γόητρο των άλλων και την επιθυμία αυτών,ναι μεν μπορεί να επιτύχετε αλλά αυτομάτως αποτυγχάνετε και τραυματίζετε την ψυχή σας.

Πως τα αντιλήφθηκα όλα αυτά από την στιγμή που με είχε συνεπάρει το παιχνίδι στο διαδίκτυο;

Μια μέρα,μια ωραία Δευτέρα πρωί. Ήμουν στο γραφείο και βλέπω πως απλώς δεν είχα τον καφέ μου.Κάνω αμέσως μια on line παραγγελία ,γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να μιλήσω στο τηλέφωνο και περιμένω απλώς να ακούσω το κουδούνι πρώτη φορά μετά απο ενάμιση χρόνο, διότι δεν υπήρχε κανείς άλλος Δευτέρα πρωί να ανοίξει την πόρτα. 

Ντρρρρρ κάνω pause και τρέχω στην πόρτα .Ανοίγω και βλέπω ένα νεαρό με ένα πλατύ χαμόγελο να μου λέει: Καλημέρα και καλή εβδομάδα.  Ασυνείδητα; ίσως γιατί πριν ενάμιση χρόνο το έλεγα και εγώ αυτό; απαντώ λέγοντας καλημέρα με ενα χαμόγελο. Είχα καιρό να αισθανθώ το στόμα μου να χαμογελά τόσο αυθόρμητα.Το ένιωσα μέσα μου το χαμόγελο. Η αλήθεια είναι πως για λίγα δευτερόλεπτα αφέθηκα στο χαμόγελο.  Πληρώνω , παίρνω μέσα το καφέ μου, και στέκομαι πίσω απο την πόρτα. 

Δεν ξέρω πως και γιατί,αλλά ήταν αρκετή η συνάντηση αυτή ,η αυθόρμητη έκφραση του χαμόγελου να κάνω ένα ντουζ και να βγώ να περπατήσω στην γειτονιά .Είχα τον καφέ μου, είχα το χαμόγελο μου και έβαλα ένα τέλος στην πίεση που ωθήθηκα τα τελευταία 2 χρόνια. Το διδακτορικό τέλος και απο αύριο μοιράζω βιογραφικά για μια θέση σε κάποια τράπεζα. 

ήταν η αφορμή ένας καφές να ξαναδώ απέναντι μου ένα όμορφο χαμόγελο και να με παρατηρήσω τόσο στο καθρέφτη όσο και στην ψυχή μου, το πως ένιωσα για να κάνω αμέσως την αλλαγή. Κάποιες φορές, τα πράγματα είναι ευκολότερα από ότι νομίζουμε.