kuşlar birikmiş pencerene,
kapını da tıklattım
evde yoksun?
tenine güneşi bile dokundurmuyorsun,
kemanının sesi de gelmiyor şehrimden.
yine mi düşüncelerin kalbini yoruyor? kaç kâğıt uçak uçurdun odandan dışarıya? 3 mü? 8?
ne hâlde olduğunu bilememek senden çok evimin zeminini yoruyor. başımı camın kenarına dayıyorum. gün boyu kapı pencere ev hani içinde sen varsın ya izliyorum. farkında olmadan ağladığım da oluyor. sana şiirlerden uçaklar katlıyorum. her akşam sokaktan toplanıp cayır cayır yakılıyorlardır. hiçbiri kalbine dokunamadıkça umursamıyorum.
duvarların da sağlam çıkıyor, yıkılmaları için yalvarıyorum ama kıpırdayan olmuyor. sevgiye dayanıklı çıkıyorlar.
yatmadan önce, ilk sana sonra aya iyi geceler diliyorum. sabah olduğunda ikinizden de iz kalmıyor. senden selam sabah olmadığı gibi benim de sabahlarım kesiliyor. günüm geceye dönüyor. yüzünü göremedikçe soluyorum. artık ağlayışlarımın sonrası gözlerim kendini tazelemeye yeltenmiyor. ben kendime bakamıyorum gözümü duvarlarından ayırıp. kuşlar da pencerenden iniyor. kafamın içinde kriz söz konusu. sen yine çıkmıyorsun o evden. ışığım sönüyor, yemek yerken uğraşı olarak şiir karalamalarım yemeği de kesmemle son buluyor.
pencere kenarı, ben ve kuşların. seni bekliyoruz. gel artık, parçalara ayrılıyorum.
