My Life

--7--

Sabah annemin sesiyle uyandım.Babama bağıran sesiyle.Neden bilmiyordum ama annem ve babam şu yemek yapma konusu olsun nerdeyse hiçbişeyde iyi anlaşmıyorlardı.Dün mutlu gibilerdi peki bugün? Ne oldu? Ne oldu da böyle kavga ediyorlar? Ama anlaşılan bu kez çok ciddiydi bu kavga.Zaten benden gizli gizli konuşuyolardı.Artık iyice şüphelenmiştim tamamdı artık herşey iyice aklımda belirginleşmişti.Emindim annem ve babam bence ayrılacaklardı.Ayrılık,boşanma her aklıma geldiğinde gözümden yaşlar dökülürdü.Kendime hakim olamazdım.Neden bilmiyorum.Ama bence biliyordum çünkü her o aklıma geldiğinde o geride kalan çocuklar gelirdi aklıma aha tamam işte bende onlardan birisi olacaktım.Bunu düşününce göz yaşlarıma hiç mukayet olamamıştım ve kendimi de tutmadım da zaten.Sabah sabah ağladım oooohhhh ne güzel bir gün yaa yerim ben böyle günü bana dünkü mutluluk fazlaydı zaten.Dün demişken aklıma birden Melis geldi.Melis ve onun peşinden koşanlar.Bence o benle değil başka birisiyle çok daha mutlu olurdu diye düşündüm.Aklımda tek bi soru kalmıştı.Peki ya ben annemi ya da babamı yeni birisiyle samimi birşekilde görsem ne yapacaktım? Ben babamın yeni karısına anne diyebilicekmiydim? Peki ya annemin yeni kocasına baba? Hiç sanmıyorum.Öyle bişey yapsalar ne anneme anne ne de babama baba derdim.Ne olduğunu öğrenmek için aşağı indim.Tam inerken çarpılan bi kapı duymuştum.Aşağı indiğimde annem yerde kendini parçalayarak saçını başını yolarak ağlıyordu.Babam ortalıkta yoktu.Annemin ağlamasına asla dayanamazdım.Ne zaman onu bu şekilde görsem ya başka odada ben de ağlardım ya da sadece gözlerim dolardı.

B:Annecim noldu?

Annem ağlamaktan bana cevap verememişti.Yüzüne şaşkın şaşkın bakarken yüzüme baktı ve sehpanın üstündeki zarfı gösterdi.Zarfa dıştan bakınca bir aşk mektubu olduğu anlaşılıyordu.İçinde ne olduğunu öğrenemek için atıldım.Zarfı elime aldığımda elelrim titriyodu.Derin bir nefes alıp ve cesaretimi topladıtan sonra zerfı açtım.İçinde kalpli ve kadın parfümlü bir kagıt duruyodu.Aslında ne olduğunu anlamıştım ama inanmak istememiştim.Kağıdı elime alıp okumaya başaldım.

Satırlarımı son kez yüreğine eğip sana yazıyorum. Yoksun işte. Cümlelerim bile değişti sensizliğin vurgun saatlerinde. Herşey anlamsız, herşey kapkaranlık. Seninle gülümseyen satırlarım bak şimdi yokluğunda karamsarılığa büründü "Hayatımın hiç bir karesinde sevgi olmamıştı. Sevgi zannetmiştim yalanları, umut zannetmiştim karanlıkları. Hep severken terkedildim, hep gülümserken acıya yenildim. Belki de sevilmeyi haketmedim ben. Belki de hiçbir zaman sevginin sofrasında gülüşlerimle nefes alamayacağım.''

Yazıyordu.

Not olarak ise; ''Beni neden aramıyosun hani karından nefret etmeye başlamıştın hani mutlu olacaktık oğlundan nefret ettiğini söylemiştin ama onunla fotoğraf çekilmişsin seni adam sanmıştım.LANET OLSUN SANA...''

Gözlerim yaşlı bir şekil de vay be babam benden nefret ediyomuş çok aptalmışım.Annem mektubu okumadan önce bana okuma demişti demk ki bu yüzdenmiş.Yaşlar gözümden dökülmeye başlayınca annem bana sarılıp kokumu içine çekerek ve öptü ve dedi ki;

Boşver sen ciğeri beş para etmez adamın laflarını takma onu hadi ben Ali'yi arıyorum dışarı çıkın onunla kafanı dağıt dedi.

Ama annem bu şekideyken ben nasıl çıkacaktım.

B:Ama anne

Annem:Sus hadi ya sen ara ya da ben 

B:Ben ararım.

Annem:Hadi çabuk

Elime telefonu alınca ağmamaya çalışacaktım.Ali telefonu açtı;

A:Kankee napıyoooonn