Suçluluk duygusu hisettiğinde insan daha bir mahçup oluyor hem kendisine karşı hem çevresindekilere karşı.Çünkü suçluluk duygusu öyle bir duygu ki elleri kolları bağlar sadece susma hakkı tanır sana.Çaresiz hissetmek ve kendine bu suçluluğu yakıştıramamakta cabası.Ellerinden bazı şeylerin gittiğini hissedersin gittiğini gördüğünü ama birşey yapamadığını.Sevdiğini sanıp sevmemek gibi.İyi biri olduğunu sanıp kötü olduğunu anlamak gibi belki de.Hatanı kendine yedirememek bir bakıma.Neyse elinde sonunda suçlusun işte bitti.Şimdi ne yapıcaksın???Affedilmeyi mi bekleyeceksin yine zamanamı bırakacaksın yoksa yine en az bin kere yüssüzce özür mü diliyeceksin??ya da mal gibi bakıp içinde kendine bitmez tükenmez bilmeyen savaş mı açacaksın?? Bilmiyor insan bilemiyor işte ne yapacağını bilemiyor.... Belki insan şu suçluluk duygusunu içinde bitirmeyi başarabilse hayat bu kadar kötü olmazdı sevmeye ara vermezdi insan Şu asık yüzlü suçlu insan varya işte o yaşamayı bilmiyor.Arınmayı bilmiyor şu duygudan tertemiz olamıyor.Sevmeyi unutmuş gülümsemeyi unutmuş.Suçlamış hep kendini ya hayatı ya da sevdiklerini/sevmediklerini ama kurtulamamış şu suçluluktan hala.Yaşamaktan vazgeçmiş sevmekten vazgeçmiş ama hala SUÇLU!
