Medya : Kuzey (Bölümün sonunda Ada da var)
"Poyraz! Son kez söylüyorum. KALK!"
"Poyraz abi diyeceksin."
"GÖSTERECEĞİM SANA ABİYİ!"
"Gel de göster!"
Salonun içinde daire çizerek koşuyorduk ve o ayı gibi cüssesi sayesinde tazı gibi koşuyordu. Nefeslenmek için durduğumda gözlerini gözlerime dikerek gıcık bir gülümseme sundu.
"Yoruldunuz sanırım Ada hanım?"
"Pis pis gülme be."
"O pis dediğin gülümsemeye kızlar hasta oluyor ama."
"Abim bana erkek gibisin derdi de inanmazdım."
"Haha."
Bu sefer ben ukalaca gülerken o sinir olmuştu. Zafer kazanmışçasına kendimi koltuğa attım.
"Pes?"
Kafamı sallayarak elime konsolu aldım.
~
"Yenilen pehlivan güreşe doymazmış Poyraz Efendi."
"Kızım hile yapıyorsun ama ya!"
"E ağlayacaksan oynamayalım kuzen."
Gözlerini devirdiğinde gülerek titreyen telefonumu elime aldım. Ekranda gördüğüm isimle gülümsemem donuvermişti.
"Pislik herif."
Soğuk bir sesle telefonu istemeyerek açtım.
"Ne var?"
"Neredesin kızım?"
"Sana ne?"
"Ada. Bir soru sordum."
"Poyrazlardayım. Ne vardı?"
"Yine mi o serseri..."
"O serseri senin yeğenin."
"Her neyse. Eve erken gel."
"Canım istemiyor."
"Geleceksin dediysem geleceksin."
"Gelde getir o zaman."
Sinirle telefonu kapatıp koltuğa fırlattım.
"Ahmak."
Poyraz endişeyle yanıma gelerek kolunu omzuma attı.
"O pisliğin seni üzmesine izin verme be prenses..."
Burukça gülümsedim.
"Aptal mısın oğlum? O adam beni üzemez."
Sıkıntıyla nefes verdi.
"Dolmak üzere olan gözlerin öyle demiyor ama..."
Kendimi ele vermekten nefret ediyordum...
"Gitsem iyi olur."
"Oynuyorduk daha?"
"Başka zamana değerli zamanımı harcarsın yakışıklı."
Yanağına bir öpücük kondurarak çantamı tek omzuma atıp evden çıktım. Önüme ilk gelen taksiye binip evin adresini verdim.
Araba ışıklı caddelerden geçerken sadece siyah botlarımı izliyor ve arada telefondan müziğimi değiştiriyordum. Yaklaştığımızda indim. Eve kadar biraz yürümek istiyordum.
Orada bulunduğum zamanlar eziyet gibiydi ve o cehennemden uzak her bir dakika bile kârdı benim için. Önümde ki küçük taşa tekme atarak ofladım.
