အကယ္၍ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္မဘဝတြင္ ေနာင္တအရဆုံးအခ်ိန္ကို ေျပာျပပါဟု ေမးခြန္းထုတ္လွ်င္ ကၽြန္မ သူ႔ကို စူးစူးနင့္နင့္ ခ်စ္မိသြားေသာ အခ်ိန္ဟု ေျဖဆိုပါမည္။
လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ဖို႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ယူရမည္မွန္း ကၽြန္မ မသိပါ။ ကၽြန္မ သိသည္ကေတာ့ ကၽြန္မ သူ႔ကို စြဲလမ္းမိသြားေသာ အခ်ိန္သည္ တစ္စကၠန္႔၏ သုံးပုံတစ္ပုံေလာက္ေတာင္ ၾကာမည္မထင္ပါ။
ကၽြန္မႏွင့္ သူ စတင္ေတြ႕ဆုံခဲ့ေသာ ေန႔သည္ တနလၤာေန႔ ညေန ၅နာရီ ဝန္းက်င္ခန္႔တြင္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ဆုံမႈဟု သုံးႏႈန္းလိ္ုက္ရေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဘက္က တစ္ဖက္သတ္ေတြ႕ဆုံမႈပင္ျဖစ္သည္။
ထိုေန႔က ကၽြန္မသည္ mainbuilding ေရွ႕ခုံတန္းေလးတြင္ wifi ျဖင့္ ဆရာမ မစႏၵာ၏ ဝတၳဳတခ်ဳိ႕ကို downloadဆြဲေနခဲ့ပါသည္။
တဖက္မွာလည္း ဝတၳဳကို downloadဆြဲကာ က်န္တဖက္မွာလည္း ML ကို အသည္းအသန္ ငုံ႕တိုက္ေနေသာ ကၽြန္မသည္ အနည္းငယ္ ဆူညံလွေသာ အသံမ်ားေၾကာင့္ ေဘးဘီသို႔ လွည့္ၿပီး စူးစမ္းလိုက္သည္။ အခုမွ အတန္းဆင္းလာပုံရေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၏ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စကားေျပာသံမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္မ မ်က္မွန္းတန္းမိေသာ ေကာင္မေလးကို ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး gameျပန္ေဆာ့ဖို႔ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္ သူမ၏ အေနာက္ဖက္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားေျပာ၍ လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ သူသည္ ကၽြန္မ၏အျမင္အာ႐ုံကို ဖမ္းစားလိုက္သည္။
ေယာက္်ားေလးမ်ားကို ေတာ္႐ုံတန္႐ုံၾကည့္ေလ့မရွိေသာ ကၽြန္မသည္ သူ႔ကိုေတာ့ စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာေအာင္ ၾကည့္လိုက္မိသည္ထင္သည္။
ျဖဴျပာဝတ္စုံကိုသာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ထားၿပီး ရွင္းသန္႔ေနေသာ သူ႔ပုံစံသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲတြင္ တမူထူးျခားမေနပါ။ ထူျခားသည္က စကားေျပာလိုက္တိုင္း ခြက္ဝင္သြားတတ္သည့္ ပါးခ်ိဳင့္တစ္ဖက္ပင္ျဖစ္သည္။
love in the first sightကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ေသာ ကၽြန္မသည္ သူ၏ ညာဘက္ပါးေပၚက ပါးခ်ဳိင့္တစ္ဖက္ ေအာက္မွာတင္ ရႈံးနိမ့္စြာ နစ္ျမႇဳပ္ဝင္ခဲ့ရပါသည္။
