Je kan het niet accepteren dat je leven zo gaat. Dat er zoveel misgaat , je doet je best. Maar tevergeefs de zoveelste keer dat een tegenslag je neerhaalt. Iedere val maakt t moeilijker om op te staan. Iedere keer wanneer je hoofd de grond raakt. Breekt je hart een klein beetje meer. Je wilt echt en daarom blijf je doorgaan. Je houdt je tranen in die je prikken in je ogen. Je wilt de buitenwereld niet laten blijken. Dat je een hoopje ellende bent.. Dat ondanks je glimlach je hart kapot gaat. Dat je van binnen breekt en iedere keer de brok in je keel weg slikt. Je vecht , je valt en je staat weer op. Je breekt en de wonden stappelen zich op. Je hart houdt t niet meer vol , iedere keer voel je hartje een beetje meer barsten...de tranen staan in je ogen wanneer je voor de zoveelste keer weer verliest.
Er zijn jaren , maanden , weken , dagen , uren , minuten en seconden verstreken...
Je denkt na en je beseft ... Je accepteert je lot. Dit is hoe je leven is , dit is hoe t zal gaan... Nu alleen hopend dat er in de hiernaarmaals jouw wat beters staat op te wachten.
