"ร้องออกมาก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก"
ลูฟบอกกับฉัน พลางลูบหัว
"เธอนี้ไม่เปลี่ยนเลยนะ"
"อึก ฮืออออ"
ฉันยังร้องไห้ต่อไป ขอร้องหน่อยเถอะ
"เฮ้อออ โอ๋~~ ไม่ร้องนะเจแปน ลูฟอยู่นี้แล้ว อยู่ข้างเจแปนนี้ไง ไม่ร้องนะ โอม~~ เพี้ยง!"
ลูฟลูบหัวฉันต่อไป แต่คุ้นๆนะ
..................เมื่อ 12 ปีก่อน...............
"แงงงงงง"
เด็กสาวหน้าตาน่ารักนั่งร้องไห้ ที่เข่าของเธอมีเลือดซิบๆ
"เจแปน เจแปนเป็นไรครับ บอกลูฟได้นะ"
เด็กชายตรงหน้าเด็กสาว มองมาด้วยความเป็นห่วง
"เจแปนเจ็บที่เข่า อึก ฮืออ"
"โอ๋~~ ไม่ร้องนะเจแปน ลูฟอยู่ตรงนี้ โอม~~เพี้ยง!!"
เด็กสาวหยุดร้องไห้อย่างง่ายดาย และรู้สึกถึงความอบอุ่นจากคนตรงหน้า
................................................
จู่ๆฉันก็หยุดร้องไห้ ฉันไม่เคยลืมความอบอุ่นนี้เลย
"ลูฟ..... นายเคยรู้จักฉันมาก่อนใช่รึเปล่า?"
"....." ลูฟเงียบไป
แต่ยังกอดฉันแน่นเหมือนเดิม
"ถึงนายจะจำไม่ได้ แต่ฉันรู้นะว่านายเคยทำแบบนี้กับฉันมาแล้ว ในตอนนั้นนายคือคนที่อบอุ่นมากเลยล่ะ แต่แล้วนายก็หายไป..."
ฉันพูดไรออกไปเนี่ย
"...ขอโทษนะ จากนี้ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปอีก สัญญา"
":) สัญญาแล้วนะ"
ฉันยิ้มออกมาทันที ไม่รู้สิเหมือนว่าคำคำนี้ทีอิทธิพลต่อฉันมากเลยล่ะ รู้สึกดีจัง
ห้องเรียน
"เจแปนนน แกเป็นไงมั่งอ่ะ มีแผลรึเปล่า"
ยัยแมรี่ จับฉันหมุน เพิ่งเคยเห็นมันเป็นห่วงก็ขนาดนี้แหละ
"ไม่เป็นไรหรอกแมรี่ ฉันสบายดี"
"เจแปน ฉันขอโทษนะ ที่ทิ้งแกไว้ในผับคนเดียว
แกเลยโดนลวนลาม"
YOU ARE READING
First Love ชิงรักหัวใจจากยัยจอมแสบ
Romanceเห้ออออ ทำไม"เจแปน"คนนี้ต้องมาหมั้นกับนายด้วยเนี้ย "ลูฟ" ไอ้คนกวนประสาทททท ถ้าไม่ติดว่านายเป็น........ ช่างมันเถอะ
