Τώρα.

Chapter 6

Αρκετά άτομα που συναναστρέφομαι καθημερινά, έχουν ένα κενό στο στέρνο τους, όχι σωματικά, αλλά ψυχικά. Πάντα κάτι λείπει, ποτέ δεν είναι εκατό τις εκατό ευχαριστημένοι με την ζωή τους, με αυτά που έχουν, δεν είναι ευγνώμων για όσα τους χαρίζει ο θεός κάθε μέρα. Ίσως να ανήκω και εγώ σε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά προσπαθώ κάθε μέρα και από λίγο, να το αλλάξω.

Ποτέ τίποτα δεν είναι αρκετό. Κάθε μέρα δοκιμάζουμε τα όρια μας, και βλέπουμε πόσο ικανοί είμαστε να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Κάποιοι είναι, κάποιοι όχι.

Ο καθηγητής των θρησκευτικών μας, μας έδωσε ένα παράδειγμα για να μας δώσει να καταλάβουμε το σημερινό μάθημα.

Σκέψου πως βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο κήπο, με πολλά ανθισμένα λουλούδια, και βλέπεις μια μέλισσα. Τι κάνει λοιπόν; Πηγαίνει σε όλα τα λουλούδια; Όχι. Διαλέγει τα πιο εκλεκτά, και παίρνει την γύρη, για να φτιάξει το πιο νόστιμο μέλι. Πολλά λουλούδια μένουν παραπονεμένα που δεν τα διάλεξε η μέλισσα. Αλλά είχε τον λόγο της.

Από την άλλη μεριά του κήπου, υπάρχουν φυτά που δεν έχουν ανθίσει ακόμα. Όπως όλοι ξέρουμε, για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί ένα φυτό, χρειάζεται λίπασμα. Οπότε πιστεύετε ότι μια μέλισσα θα πήγαινε προς τα εκεί; Όχι. Φυσικά και όχι. Μια μέλισσα διαλέγει το όμορφο, το καλό, το εύοσμο λουλούδι. Αλλά ποιος θα πάει και σε εκείνα που δεν είναι ανεπτυγμένα, που δεν μυρίζουν ακόμα όμορφα, που δεν φέρνουν όμορφες εικόνες στο μυαλό; Οι μύγες.

Οπότε, ο καθηγητής μου έθεσε ένα ερώτημα. Αρκετά απλό, αλλά ταυτόχρονα βαθύ για όσους μπορούν να το καταλάβουν.

"Εσύ τι θέλεις να είσαι; Μέλισσα ή μύγα;"

Και αυτό σκεφτόμουν για την υπόλοιπη μέρα. Δεν ήθελα να είμαι μια λυπητερή μυγουλα, που πετάει από το ένα φυτό στο άλλο χωρίς ιδιαίτερο κόπο και ενδιαφέρον. Ήθελα να κάνω κάτι όσο σημαντικό κάνει μια μικρή μέλισσα, να μαζέψω σιγά σιγά την γύρη και να φτιάξω το μέλι μου, και να είμαι ικανή να προσφέρω μια γλυκιά γεύση σε όσους αποφασίζουν να το δοκιμάσουν, και να εκτιμήσουν τον κόπο μου.

Δεν νομίζω πως μιλάω απαραίτητα για την προσπάθεια που καταβάλλει κάποιος για να βελτιωθεί στις ικανότητες του, στην δουλειά του, αλλά σε αυτά που κάνει για να βελτιώσει την σχέση του με τους άλλους, που προσπαθεί κάθε μέρα να γίνεται καλύτερος άνθρωπος, να συγχωρεί και να μαθαίνει από τα λάθη του. Εντάξει, ίσως να μην μαθαίνω από όλα μου τα λάθη. Αλλά προσπαθώ, να πάω παρακάτω, να κάνω καινούργια αρχή, ξανά και ξανά. Δεν δουλεύει τις περισσότερες φορές. Αλλά που θα πάει, θα δουλέψει.

Βγήκα από το σπίτι κλείνοντας την πόρτα πίσω μου με δύναμη. Έβαλα τα κλειδιά στην τσάντα μου και δυνάμωσα τον ήχο στα ακουστικά μου, με αποτέλεσμα να μην ακούω τους γύρω μου. Ξεκίνησα το περπάτημα μου μέχρι το πιο κοντινό πάρκο, έσφιξα το μπουφάν γύρω από τα δάχτυλα μου, και καθάρισα τον λαιμό μου.

Κάθισα σε ένα παγκάκι και κοιτούσα τα παιδάκια να παίζουν, δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι πιο λυπητερό που θα μπορούσε να κάνει μια έφηβη. Κανείς δεν ξέρει που είμαι, και δεν νομίζω να με έψαξε και κανείς.

Ένα παιδί ήρθε προς το μέρος μου, χαμογελαστό, γύρω στα δέκα. Άπλωσε το χέρι του και μου έδωσε μια σοκοφρετα.

"Δεν την θέλω, μπορείς να την πάρεις εσύ; Δεν θέλω να την πετάξω." Μου ψιθύρισε και με κοίταξε με τα μάτια του να λάμπουν από καλοσύνη.

"Είσαι πολύ γλυκός, αλλά μάλλον η μαμά σου θα ήθελε να το φας εσύ, έτσι;" Χαμογελάω και εγώ, και μια σπίθα χαράς με κατακλύζει.

"Μου αρέσει να τα μοιράζομαι." Εξηγεί και ξετυλίγει το γλυκό. Το κόβει στην μέση και μου δίνει το μισό. Τρώει το δικό του κομμάτι όσο πιο γρήγορα θα μπορούσε ένα παιδάκι, κράταγα το δικό μου στο χέρι μου ακόμα.

"Νομίζω θα έπρεπε να πάρεις και το υπόλοιπο." Με κοιτάζει ενοχλημένος.

"Μα σου το χάρισα." Λέει με ένα παράπονο αλλά τον κοιτάζω χαμογελαστή.

"Μάλλον θα χαρώ περισσότερο αν το έτρωγες ολο εσύ." Του δίνω την σοκολάτα και την τρώει. Μόλις τελειώνει, κάθεται στο παγκάκι δίπλα μου και με κοιτάζει.

"Τι ακριβώς κάνεις εδώ μόνη σου;" Γελάω μόνο στη σκέψη ότι πρέπει να βρω απάντηση να του δώσω.

"Όχι τίποτα το ιδιαίτερο, απλώς χρειαζομουν λίγο καθαρό αέρα." Εξηγώ και εκείνος μου δείχνει την μαμά του.

"Τώρα θα πρέπει να πάω, δεν της αρέσει πολύ να μιλάω σε ξένους, αλλά νομίζω εσύ είσαι πιο ξεχωριστή από τους άλλους."

Η χαρά μου αυτή τη στιγμή δεν περιγράφεται. Τον αγκαλιάζω και τον αφήνω να γυρίσει στη μαμά του, και καθώς έφευγα του έδωσα άλλο ένα χαμόγελο.