Δεν είσαι μόνος

Κεφάλαιο 8ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8

Όταν φτάσαμε στην είσοδο της πολυκατοικίας, σταμάτησα και τον κοίταξα. Το βλέμμα του ήταν στραμμένο στο πάτωμα. " Πρέπει να πάω στη δουλειά ", είπε χαμηλά, " Δεν γίνεται να πας έτσι. Έλα θα πάμε μαζί και θα τους ζητήσουμε να πάρεις άδεια ". Πήγαμε σιγά-σιγά και αφού το αφεντικό του Πέτρου τον είδε, τον έστειλε στο σπίτι για μια βδομάδα. Πήγαμε στο σπίτι του και αφού ανεβήκαμε στον όροφό του, ο Πέτρος χτύπησε κουδούνι της διπλανής πόρτας. " Καλησπέρα κυρία Μάγδα, μπορώ να πάρω το Δημήτρη; ", είπε ευγενικά, " Τί έπαθες παιδάκι μου;", είπε η ηλικιωμένη γυναίκα, " Χτύπησα με το μηχανάκι. Ο Δημήτρης;" , ο μικρός βγήκε. Την καληνυχτίσαμε και μπήκαμε στο διαμέρισμα τους. " Πέτρο τί έπαθες; " , είπε ο Δημήτρης και έβαλε τα κλάματα. 'Εσκυψα και τον αγκάλιασα, " Τίποτα, απλά χτύπησε με το μηχανάκι. Είναι αργά πήγαινε να ξαπλώσεις γιατί και ο αδελφός σου είναι κουρασμένος " , " 'Εβαλε τις πιτζάμες του ενώ εγώ του έφτιαχνα το γάλα. Ο Πέτρος είχε κάτσει στον καναπέ και κοιτούσε στο πάτωμα. Ετοίμασα το μικρό και έκλεισα την πόρτα του δωματίου.

" Πέτρο, πρέπει να βάλουμε πάγο να μην πρηστούν. ", μου έγνεψε και πήγε στην κουζίνα, τον ακολούθησα. Του καθάρισα το πρόσωπο από το αίμα και του έδωσα τον πάγο να τον κρατάει στο πρόσωπό του ενώ εγώ κρατούσα άλλο πάγο στα χέρια του και στο στομάχι του. Ενώ έκανα αυτό τον κοιτούσα στα μάτια. Είχε ένα άδειο βλέμμα. " Είσαι καλύτερα; ", κούνησε αρνητικά το κεφάλι." Τα κωλόπαιδα, δεν θέλω να ξαναπάω σχολείο! ", με κοίταξε αλλά δεν απάντησε. " Μίλησέ μου, σε παρακαλώ; ", συνέχισε να με κοιτάζει.

Μετά από λίγο είπε: " Φύγε. Πρέπει να φύγεις από 'δω. Δεν είμαι κάτι σημαντικό. Πήγαινε στους φίλους σου, δεν χρειάζεται να μην μιλάς με εκείνους εξαιτίας μου. Φύγε, δε θα σου θυμώσω. Το ίδιο θα έκανα κι εγώ. ", τα μάτια του ήταν κόκκινα. " Πέτρο τί λες; Σου είπα ότι είμαι δίπλα σου και θα είμαι! ", ακούμπησα το μέτωπό μου απαλά πάνω στο δικό του, " Μη με διώχνεις, σε παρακαλώ΄. " είπα χαμηλά. Τα δάκρυα που κρατούσαμε και οι δύο έφυγαν από τα μάτια μας και κλάψαμε σιγανά. Μετά από λίγο με πήρε η μαμά μου τηλέφωνο και έπρεπε να φύγω.

Πέτρος:

Αφού έφυγε η Ελιάνα ξάπλωσα και περίμενα να κοιμηθεί ο μικρός. Ενώ περίμενα, το μυαλό μου γύρισε σε όλα όσα έζησα στο νησί. Καβγάδες, ξύλο, κανένα φίλο. Γιατί να τα ζήσω αυτά; Νιώθω τόσο μόνος. Δεν θέλω να υπάρχω και να ενοχλώ τους άλλους με την ύπαρξη μου. Έφυγα απ' το νησί για την ελευθερία που τόσο ήθελα. Πάλι όμως κάτι,κάποιος θα μου θυμίζει πόσο σιχαμένος είμαι. Τα αγγίγματα του τέρατος καίνε το κορμί μου και νιώθω βρόμικος.Το μόνο που με κάνει να ανυπομονώ κάθε επόμενη μέρα είναι ο Δημήτρης και η Ελιάνα. Δεν αντέχω όμως να ζω τόσο πόνο. Νιώθω το μέρος πάνω από την καρδιά μου να καίει σαν να καίγεται η καρδιά μου από κάτω, αβοήθητη. Δεν αντέχω άλλο να βλέπω παιδιά να με κοιτάνε λες και είμαι σκουπίδι. Δεν είμαι σκουπίδι. Από μικρός προσπαθούσα να κάνω τους άλλους να με θέλουν και το μόνο που κατάφερα είναι να τους βλέπω από μακριά να γελάνε, να μιλάνε και εγώ απλά να κοιτάζω.

Και στο νησί δεν με ήθελαν. 'Οταν μιλούσαν παιδιά και εγώ πήγαινα κοντά να τους μιλήσω, με κοιτούσαν περίεργα και συνέχιζαν τη συζήτηση κάπου αλλού. Στο σπίτι είχα πρόγραμμα. Μόλις γυρνούσα από το σχολείο έτρωγα και ξάπλωνα, φανταζόμουν ότι ήμουν κάπου αλλού με την αγαπημένη οικογένειά μου και με πολλούς, πολλούς φίλους. Όταν το βράδυ με άγγιζε ο Μανώλης προσπαθούσα να σκεφτώ ότι κάποια μέρα θα φύγω από το σπίτι αυτό. Ήμουν όμως εγκλωβισμένος μέσα στο ίδιο μου το κεφάλι. Σταμάτησα να σκέφτομαι όλα αυτά όταν ένιωσα τον καναπέ κάτω από το μάγουλό μου να μουσκεύτεται από τα δάκρυά μου.

Κοίταξα το ρολόι και είδα ότι η ώρα είχε περάσει. Σηκώθηκα και άνοιξα σιγά την πόρτα του μικρού. Είδα ότι κοιμάται και περπάτησα αθόρυβα προς το μπάνιο. Βρήκα το κρυμμένο ξυραφάκι και τράβηξα το μανίκι της μπλούζας μου. Άρχισα να πιέζω και να τραβάω το ξυραφάκι στη μέσα πλευρά του χεριού μου και έσφιξα τα δόντια μου από το τσούξισμο για μην με ακόυσει και ο μικρός. Ένιωσα το κάψιμο στην καρδιά μου να φεύγει. Κοίταξα στον καθρέφτη, αυτή είναι η ζωή μου, σκέφτηκα.