The Silence of Darkness

- The Silence in the Darkness

တစ္..ႏွစ္..သံုး..ေလး..ငါး..ေျခာက္..ခုနစ္

ကြၽတ္စ္.........

ကြၽန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ၿပီ။ မ်က္ႏွာက်က္႐ုိက္ထားေသာ ပ်ဥ္ျပားမ်ားကုိ ေရတြက္ေနသည္မွာ ဒါနဲ႔ဆုိ ေလးႀကိမ္ေျမာက္ျဖစ္သည္။ တစ္ဆယ္အထိပင္ မေရတြက္ႏုိင္ေသးခင္ ေဝဝါးလာေသာ မ်က္လံုးအစံုကုိ ခဏခဏ မွိတ္ခ်ပစ္ေနမိတာမုိ႔ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အရံႈးေပးကာ ရပ္တန္႔လုိက္သည္။

အိပ္ရာမဝင္ခင္ကတည္းက အခန္းမီးအားလံုးမွိတ္ထားခဲ့သည္။ အခန္းေ႐ွ႕ေလွ်ာက္လမ္းမွာထြန္းထားေသာ ႏွစ္ေပမီးေခ်ာင္း၏အလင္းေရာင္ကသာ ခပ္စိတ္စိတ္႐ုိက္ထားသည့္ေမွာင္တန္းေတြၾကားကေန ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တုိးဝင္ေနသည္။ လံုေလာက္ေသာအလင္းေရာင္မ႐ွိ၍လည္း မ်က္ႏွာက်က္ပ်ဥ္ျပားေတြကုိ ေရတြက္ရခက္ေနတာျဖစ္မည္။

"ဟူး"

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကုိ မႈတ္ထုတ္လုိက္မိသည္။ ေလပူေတြက အထက္ကုိမတက္ဘဲ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚကုိ ျပန္႔က်ဲၿပီးက်လာသည္ထင္မိေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး ပူဆာဆာႀကီးျဖစ္လာသည္။ ေရတစ္ခြက္ေလာက္ ထေသာက္လုိက္လွ်င္ သက္သာမည္လားမသိ။ သုိ႔ေသာ္ ခႏၶာကုိယ္ထဲ ေရတစ္ခြက္ေလာက္ထပ္ျဖည့္ရံုနဲ႔ ထူးၿပီးေအးမသြားႏုိင္ဟုေတြးမိေတာ့ မထျဖစ္ေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ေနမိျပန္သည္။

အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလုိ႔စဥ္းစားမိေတာ့ စာအုပ္စင္ေထာင့္က အိပ္ေဆးပုလင္းကုိ ျမင္ေယာင္လာသည္။

"အိပ္ေဆးေတြအျမဲမေသာက္နဲ႔၊ အက်င့္ေတြပါမယ္။ ဒီတုိင္း အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ႀကိဳးစားအိပ္"

သူ ဒီစကားကုိေျပာခဲ့တာ ဘယ္တုန္းကပါလိမ့္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ႏွစ္လား၊ သံုးႏွစ္လား။ အမွတ္တရေတြကုိ ကာလမဲ့သိမ္းဆည္းထားခ်င္မိတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေတြကုိ ေနာက္ျပန္မေရတြက္ခဲ့ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့သလဲ အတိအက်မသိႏုိင္ေတာ့။

အိပ္မေပ်ာ္မယ့္အတူတူ ေအးေအးေဆးေဆးမွဖတ္ရန္သိမ္းထားေသာ ေဆာင္းပါးကေလးေတြ notes ထဲဝင္႐ွာဖတ္ရလွ်င္ေကာင္းမလား။