ImPOSSIBLE

•02• ..He pisses me off..

~Δεν ψάχνω τον πρίγκιπα, ψάχνω αυτον που πιστεύει πως είμαι η πριγκίπισσα του~
------

"ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΛΕΕΙ;"

"Συγγνώμη!"της είπα τοποθετοντας ένα μαξιλάρι μπροστά από το πρόσωπο μου για προστασία

"ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΕΠΕΜΒΕΙΣ;"

"Απλά να μωρέ φάνηκε γλυκούλης και εσύ δεν τα πας καλά στα μαθηματικά οποτ-"

Με κοιταξε με ένα δολοφονικό βλέμμα που με έκανε να σταματήσω να μιλαω και να σταβοκαταπιω..

Ηταν σαν εκείνα τα καρτούν..Εκείνα μωρέ που βγάζουν φωτιές από τα μάτια τους και αφρούς από το στόμα τους..Κάτι τέτοιο

Σιγά σιγά αρχιζε να με πλησιάζει όλο και περισσότερο..Άρχισα να τρέμω από τον φόβο μου

Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου λέγοντας από μέσα μου όσες προσευχές ήξερα μιας που θα ηταν και οι τελευταιες μου..

"Κ-και δ-ηλαδη θα μ-με βοηθ-θησει;"μου απαντάει με ένα κουταβισιο βλεμμα

Άνοιξα το ένα μου ματακι σιγά σιγά και παρατήρησα πως η Ελπίδα βρισκόταν οκλαδόν στο πάτωμα και τα μάγουλα της ήταν κατακόκκινα

"Προφανώς!"της απαντάω με ενθουσιασμό

Μου ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα και μου λεει

"Κ-καλα υποθέτω δ-δεν έχω άλλη ε-επιλογη"

"Ελπιδααα" της λέω τραγουδιστα

"Μήπως λέω μήπως τον θες; Λεω Εγώ τώρα μωρέ ιδέες πεταω"

"Βρε φύγε από εδώ! Ούτε καν!"

Την κοιταω με ένα πονηρό βλέμμα

"Είναι δυνατόν Εγώ να θέλω αυτό το το το"

Συνεχίζω να την κοιταω με αυτό το πονηρό βλέμμα

"Έλα σταματά δεν τον θέλω ξεκολλα"

"Αχχ καλα τοτε μαλλον το κινητο καταλαθος βρεθηκε στα χερια μου και το δάκτυλο μου θα πατήσει καταλαθος στην επαφή του και καταλαθος θα διαγράψει το νούμερο του"της λέω τάχα μου στεναχωρημένη

"ΟΧΙ!"μου λέει φωναχτά και μπορώ να πω πως ψιλοτρομαξα

"χεχε εννοώ πως είναι ο μοναδικός που μπορεί να με βοηθήσει όποτε ναι..."συνεχιζει πιο ήρεμα αυτή την φορά

"Αχα"

"Επειδή ειμαι πολύ καλός άνθρωπος πάνω από όλα δεν θα την διαγράψω αλλά κανόνισε νεαρη μου"