Ben bir çiçektim, o da benim güneşim. O bana ışığını gösterdiğinde açar, arkasını döndüğünde solardım. Ayçiçeğiydim ben, güneşim nereye gitse ben yüzümü ona döner, o kaybolduğunda boynumu bükerdim. Onun ışığında bulurdum kendimi, onun için kaldırırdım başımı her yorucu güne. O ise hiç benim için parlamazdı, güzel gülüşünü Ay'a gösterir, onun için ışırdı gökyüzümde. Onun için çabalamaktan yorulduğunda bana sarardı kollarını ateşi ile beni yaktığını fark etmeden. Yavaş yavaş solardım her dokunuşunda, kimse fark etmezdi gülüşlerimin arkasına saklanan gözyaşlarımı. Kahkahalarımla saklardım acı dolu çığlıklarımı. Geceleri hıçkıra hıçkıra ağlayıp sabahları onun için en güzel gülüşümü takınırdım yüzüme. Her gece yere düşer, her sabah onun için ayağa kalkardım kanayan dizlerimi aldırmadan. Durmadan koşardım ona acılarımı umursamadan, sonsuza dek onun için ayağa kalabileceğimi düşünürdüm bir zamanlar.
Yanılmışım. Onun kollarına koşarken gözlerindeki uçuruma vardım. Sevgisiz bakışlarıyla itti beni uçuruma, son gücümle tutundum uçurumun kenarına. Ellerimi uzattım ona ve geri kalanlara. Hiçbiri görmedi onlara uzanan ellerimi, hiçbiri duymadı yardım dilenen çığlıklarımı. İnsanlar böyledir zaten. Hiçbir zaman çok geç olmadan fark etmezler hiçbir şeyi. Uzatmazlar kimseye ellerini tabuta girmeden, tutmazlar kimsenin ellerini henüz bedeni sıcacıkken. Bu sana son uzanışımdı sevdiğim. Şimdi ellerimi yavaşça çekiyorum tutunduğum yerden. Son gözyaşımla beraber, son kez düşüyorum...
Evleda güneşim, seni seviyorum...
-Sevgilerimle, Wen Junhui 🌻
______________________________________________
Okuyuculara benden bir kutu mendil hediye.
