Güzel bir gün, apaydınlık, gökyüzünde bir tane bulut yok, bundan daha güzel bir gün olabilir mi bilmiyorum. Okulun önünde bekliyorum. Bekliyorum ama neden bekliyorum hiçbir fikrim yok. Bir süre sonra onu görüyorum. Yolun ortasında öylece duruyor ve bana sesleniyor "Ege, buradayım." diye. Bir anda neden olduğunu anlamadan sırf ona ulaşabilmek için kendimi yola, arabaların arasına atıyorum. Bir an korkuyorum ezileceğim diye. Ama sanki arabalar aramızda engel olmasını istemiyorlarmış gibi içimden birer birer geçiyorlardı ama hiç zarar vermiyorlardı.
Pek aldırış etmeden yanına geliyorum. O, tatlı sesiyle "Merhaba Ege, ben Pınar." diyerek nazikçe selam veriyor. Soruyorum kendime "Acaba ben bu kızı daha önce biryerlerde gördüm mü?" diye. Hatırlamaya çalıştıkça kızın yüzü değişiyor. Bir mavi gözlü oluyor, bir kumral saçlı. Ben de selam vermek için sarılıyorum kıza. Ama sarıldığım an kız kendini bana bırakıveriyor. Bıraktığı anda içime öyle bir sıcaklık yayılıyor ki anlatamam. Ağırlığını çok rahat hissedebiliyorum. Çok da güzel kokuyor, menekşe gibi, çok severim.
Bana gülümsediğini zannediyorum ama gözlerinin boşluğa baktığını sonradan farkediyorum. O anda anlıyorum kızcağızın kör olduğunu. Alıyorum kızın kolunu kendi koluma dolayarak şehri gezdirmeye başlıyorum. Gezerken kalbim hızlı hızlı atıyor, durmak bilmiyor. Ama ona her dokunuşumda kendimi o kadar rahat hissediyorum ki, sanki ikimiz birbirimiz için yaratılmışız diyerek içimden gülüyorum. O kadar eminim ki eğer o olmasaydı benim hayatım yaprağı olmayan bir gülden farksız kalacaktı.
Bunları düşünürken İstanbul'un kıyılarını hiç yorulmadan, bir bir turluyoruz. Kendi kendime "Vay be Ege, sen ne kadar şanslı bir adammışsın." diyorum. Tabii bu düşünceler arasında akşam oluyor, ışıklar bir bir yanıyor ve kızın o güzel gözleri ışıkların yansımasıyla bin kat daha güzelleşiyor. Tabii bu güzelliğe dalmakla zamanın nasıl geçtiğini anlamıyoruz ve birden sabah oluveriyor.
