Αυτό εδώ είναι ένα imagine το οποίο βρήκα μια μέρα στο ίντερνετ και μου άρεσε τόσο που όχι μόνο δάκρυσα αλλά αποφάσισα να το συνεχίσω κι όλας και να του δώσω ένα τέλος όχι διαφορετικό αλλά ίσως πιο δραματικό.. (αν έχετε διαβάσει κάποια από τις ιστοριούλες μου το ξέρετε ότι κοντεύω να γίνω -αν δεν είμαι ήδη- drama queen...) Επίσης επειδή ήταν στα αγγλικά θα το μεταφράσω :)
Το πρωτότυπο ήταν δημοσιευμένο ως φωτογραφία.
Κάποια μέρα οι One Direction θα έρθουν σε ένα τέλος. Και μια μέρα που θα έχω παιδιά και εγγόνια, τα εγγόνια μου θα βλέπουν ειδήσεις (σαν του σταρ) «Ο διάσημος (ο τελευταίος από τους πέντε) μέλος του συγκροτήματος One Direction απεβίωσε σήμερα...» και θα πουν «Γιαγιά, ποιος είναι αυτός;»
Τότε εγώ θα πάω στο δωμάτιό μου και θα κοιτάξω τα πράγματά μου, τα CD, θα τα ανοίξω και δάκρυα θα αρχίσουν να κυλούν από τα μάτια μου. Θα κοιτάξω όλα αυτά τα περιοδικά, τις φωτογραφίες τους, εκείνο το κομμάτι χαρτί, το εισητίριο που μου έδωσε τόσο μεγάλη χαρά, θα δω τα βίντεό τους, θα διαβάσω τα βιβλία τους...
Θα θυμάμαι την μέρα που τους γνώρισα, την ημέρα που είδα τα μάτια τους, τα μαλλιά τους, τα χαμόγελά τους, την ημέρα που άκουσα τις φωνές τους...
Θα θυμάμαι την πρώτη μέρα που άκουσα το What Makes You Beautiful.
Θα θυμάμαι όλους τους καβγάδες που είχα με haters, όλους τους Directioners που γνώρισα στο internet... Θα θυμάμαι λέξεις όπως Nando's, TOMS, Toy Story, Dimples. Την πρώτη φορά που πήγα σε συναβλία τους. Τα δάκρυα που σκούπισα...
Θα θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το A Year In The Making, τα βίντεό τους.. Ένιωθα τόσο κοντά τους... Περιφάνεια, πάθος, αγάπη, όλα όσα έμαθαν και έμαθα.. Τόσες αναμνήσες, τόσα όνειρα, τόσα πολλά συνεσθήματα θα έρθουν όσο θα κλαίω. Τα αφτιά μου θα θυμούνται τις φωνές στην συναβλία, τις προσμονές μου. Θα θυμάμαι πως οι One Direction με αγαπούν. Θα θυμάμαι κάθε φράση, κάθε τους λάθος.
Τότε τα εγγόνια μου θα έρθουν στο δωμάτιο και θα ρωτήσουν τι έγινε. Θα χαμογελάσω και θα τους πω «Αυτά τα αγόρια ήταν τα πρώτα που αγάπησα ποτέ μου. Με έμαθαν ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα και ότι η απόσταση δεν αποτελεί πρόβλημα για την αγάπη, ότι η φιλία είναι το πιο σημαντικό πράγμα, με έμαθαν να βοηθώ τους ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη, με έμαθαν πως όλοι μας είμαστε όμορφοι. Πόσο πολύ με πονά, είμαι χαρούμενη γιατί αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται στον παράδεισο και για πρώτη φορά βρίσκεται μαζί με αγγέλους, όπως είναι εκείνος αλλά και όλοι τους.»
Θα κοιτάξω έξω από το παράθυρο και θα πω: «Αντίο Niall, Harry, Zayn, Louis, Liam. Θα σας αγαπώ για πάντα και ποτέ, ποτέ δεν θα σας ξεχάσω».
(Και τώρα η δική μου συνέχεια..)
Και τότε τα εγγόνια μου, που όλη αυτή την ώρα άκουγαν τα όσα έλεγα, θα μου δώσουν μια γενναιόδωρη αγγαλιά και ξαφνικά τα δάκρυα θα σταματήσουν να πέφτουν στα μάγουλά μου. Θα κάνουν ένα βήμα πίσω για να σταθούν και να με κοιτάξουν και εγώ θα χαμογελώ και πάλι.
Θα κλείσω και πάλι τα κουτιά μέσα στα οποία βρίσκονταν όλα τα περιοδικά, τα πόστερ και τα υπόλοιπα και θα τα βάλω πίσω στην θέση τους, εκεί που βρίσκονταν τόσο καιρό, και θα περάσω την υπόλοιπη μέρα χαρούμενη χωρίς ακρίβως να γνωρίζω τον λόγο. Και όταν έρθει η νύχτα θα είμαι μόνη. Το χαμόγελό μου θα βρίσκεται ακόμη στο πρόσωπό μου μέχρι να αποφασίσω να πάω για ύπνο. Θα πάρω τα κουτιά και πάλι στα χέρια μου και θα τα βάλω δίπλα μου στο κρεβάτι. Θα πάρω το CD όπου είχα βάλει όλα τα τραγούδια τους και θα πατήσω play στο CD player... Θα ακούσω και πάλι τις φωνές τους. Πρώτα στο X-Factor... To Up All Night, και μετά Τake Me Home, Midnight Memories, και όλα τα υπόλοιπα. Μετά από όλα αυτά το τελευταίο τραγούδι από το τελευταίο τους tour θα παίξει. Το είχαν παίξει μόνο μια φορά σε εκείνο το live γιατί ήταν ο δικός τους τρόπος να πουν "αντίο" και έτσι τα δάκρυα θα αρχίσουν και πάλι να κυλούν χωρίς προειδοποίηση. Οι προηγούμενες τέσσερις φορές ήταν και αυτές δύσκολες αλλά κατά κάποιο τρόπο πιο οδυνηρές. Για κάποιο λόγο ο πόνος αυτή τη φορά, αρχίζει να εξαφανίζεται.
«Είμουν πιστή μέχρι το τέλος!» θα πω. «Είμαι ακόμα Directioner, ακριβώς όπως είχα υποσχεθεί.» και το χαμόγελό μου θα μεγαλώσει. Και εκείνη την ώρα θα τους ξαναδώ. Νέους και τόσο όμορφους όσο ήταν πάντοτε. Και θα δίχνω και γω πάλι όπως όταν ήμουν έφηβη, πολλά χρόνια πριν. «Έλα» θα πουν και θα με πιάσουν και οι πέντε καλύπτοντας τα χέρια μου.
Και μαζί θα πλησιάζουμε αυτό το άσπρο φως για το οποίο όλοι μιλάνε, και έχουν δίκιο. Γιατί μπροστά από τα μάτια σου περνούν οι σημαντικότερες στιγμές της ζωής σου. Γάμος,παιδιά, αλλά για μένα τελευταία και σημαντικότερη στιγμή ήταν αυτή που στο δωμάτιό μου, μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, είδα για πρώτη φορά τα πρόσωπά τους. Γιατί από εκείνη τη στιγμή όλη μου η ζωή άλλαξε και εγώ δεν ήμουν ποτέ ξανά η ίδια κοπέλα.
