"CHOICES.CHANGES.CHANCES" (Short Story)

It was nine years passed and everything is doing fine.

There are a lot of changes since I left here, back then it was full of joy and hope but now it’s different. I can’t feel the joy that I felt before and the hope that I held since that day. Nawala nalang lahat kasabay ng paglaho niyang bigla.

“Tammy,  andyan ka na pala iha. Hala, sige pumasok ka na nang makapagpahinga ka.” Alok sakin ni nanay Gina. Siya yung taga-pangalaga nitong bahay bakasyunan namin kung saan nakilala ko yung lalaking minahal ko ng sobra.

“Salamat ho Nay. Kamusta ho kayo dito? Asan ho si Tatay Larry?” sinipat sipat ko yung mga larawan na nakadisplay pa rin. Malinis at maayos lahat.

“Aba’y eto ayos naman. Ah iyong si Larry, kasama yata sa mga naglilinis malapit sa dagat. Marami na kasing dumi roon kaya naisipan nilang linisan.” Paliwanag niya habang naghahanda ng pagkain. “Parating na siguro iyon at manananghalian na.” dagdag pa niya.

Naisipan kong maglakad lakad malapit sa dagat. Linis na linis na nga ito, and I can smell the good scent of nature. Sa pagpikit ko, bigla kong naalala ang lahat.

*BACK THEN

“Bilisan mong tumakbo Tam, kundi mahahabol kita. Ayan na kooooooo!” masayang masayang sigaw ni Lance.

“Hindi mo ko maaabutan! Bleeeeh.” Sobrang bilis ng takbo ko pero bigla ko nalang naramdaman yung braso nya sa may beywang ko.

“Huli ka! Hahahahahaha.” Sabi nya sabay taas sakin sa himpapawid.

Nakahawak ako sa balikat nya. “Ang daya mo kasi e.” sabay pout ko.

“Oh bakit? Hinabol lang kita, ang bagal mo tumakbo e.” sabay ngiti ng ubod ng lapad.

Nagkulitan at nagtawanan lang kaming dalawa… Ang saya saya talaga…

Dumilat ako sa panaginip ng kahapon.

“Ang saya…Noon.” Naglakad na muli ako pabalik sa bahay.

Nadatnan kong may kausap si Nanay Gina sa sala at di ko na sila inistorbo, pumasok nalang ako sa kwarto ko.

*Phone ringing…

“Hello?” sagot ko sa kabilang linya. It’s about the company.

“Alright, just make sure everything will be fine. Understand?” pagkasagot ng secretary ko pinatay ko na agad.

I heard someone singing. “Is he playing a guitar?” parang may nadidinig din kasi akong nagsstrum. Nanggagaling sa terrace. I look for him, I know his a guy based on his voice.

There I found a good looking man. He looks familiar but I can’t remember. His voice was amazing and relaxing to listen. Hindi ko maiwasang mapapikit.

“Do you like it?”  napadilat ako ng magsalita siya. He’s looking at me.

“Ahhh… I just… ahh.. shit” bulong ko. Nautal utal na ko.

I heard him giggled. “Tammy right?” nagulat naman ako don.

“How did you…” he cut me. “Lance introduce you to me before, remember?” napaisip naman ako don. Atsaka lang nagsink-in sakin kung sino sya.

“Wilson?” nag-dadalawang isip kong sabi sa kanya. Napatawa siya. “You remembered me. So, how are you? It’s been a long time since I saw you.” Inalok niya kong maupo.

“I’m good. You?” maikli kong sagot. “Same. Ang bilis ng panahon, parang dati lang ang saya dito pero ngayon parang wala ng buhay.” Napatingin ako sa kanya, he looked sad.