10, een prachtig getal

Schrijfwedstrijd

Heeeeeeeeeeeey!!!! Dit is een verhaal voor een schrijfwedstrijd van annielol16 . Als jullie zo lief willen zijn om het te lezen, dan de verhalen van de andere deelnemers te lezen, en dan de stemmen op degene die jij het beste vind, dan zijn jullie helemaal geweldig! (Dat waren jullie al, maar dan nog geweldiger... als dat kan).

Je kan alle informatie vinden in het boek 'hoe schrijf je nou eigenlijk een boek?' van de schrijver hierboven. Hier vind je ook de andere deelnemers🙃. Veel leesplezier!

________________
Mijn voetstappen vertraagden. Mijn hart bonkte in mijn keel, en ik ademde snel en gejaagd. Ik liet mijn handen op mijn knieën rusten, en hijgde voorovergebogen uit.

Toen ik weer op adem was keek ik schichtig om me heen. Gelukkig, hij is me niet gevolgd, dacht ik. Mijn stiefvader had me non-stop mishandeld, nadat mijn moeder overleden was. Vandaag had ik het besluit gemaakt om te vluchten. En de enige plek waar mijn stiefvader me nooit zou volgen, was het bos.

Ik had erg lang getwijfeld over het plan. Mijn moeder had me namelijk verteld dat het bos erg gevaarlijk is. Waarom weet ik niet. Ik stond net in het bos, aan de rand. Ik kon mijn dorp nog zien, maar terug ging ik niet. Ik draaide mijn rug naar de bosrand, en liep het bos dieper in.

Hoe verder ik van de bosrand weg liep, hoe dichter het bladerdak werd. Het zonlicht kwam er steeds moeilijker doorheen. Dit zorgde ervoor dat het steeds donkerder werd. Ik liep voorzichtig door, dit bos bracht me wel de kriebels.

Na twee uur lopen begon ik moe te worden. Ik ging tegen een boom op de grond zitten. Ik zuchtte diep, en hoorde mijn maag knorren. Ik had wat te eten mee moeten nemen. Ik sloot mijn ogen, en probeerde het hongergevoel weg te stoppen. Ik begon in slaap te vallen. Totdat iets mijn arm greep.

Mijn ogen schoten open, en ik trok in een reflex mijn arm terug. Ik sprong op van mijn positie, en keek om me heen. "Wie is daar?!" Riep ik. Ik zag niks, hoorde niks, maar wist dat er iemand in de buurt was.

Toen bewoog er iets in de schaduwen. Ik hoorde voetstappen, maar geen normale. Het was alsof er iemand mank liep. Toen verscheen er uit de struiken een man... of nou ja, wat ervan over was. Ik stond aan de grond vast genageld.

"H.. help.... m... m... me." Bracht de man vermoeid uit. Weer greep hij mijn armen. Toen viel hij vol voorover, op mij. Zijn bloed stroomde uit de velen wonden en sneeën over heel zijn lichaam. Zijn kleren waren gescheurd, alsof iets hem had aangevallen. Met moeite werkte ik de man van me af. Ik zag dat hij niet meer ademde, en nam aan dat hij dood was.

Toen pas merkte ik op wie het was. Het was mijn stiefvader! Wat was er met hem gebeurd? Wie heeft dit hem aangedaan? Was hij mij dan toch gevolgd? Allerlei vragen schoten door mijn hoofd. Ik knielde naast hem neer, en inspecteerde hem even.

De sneeën die hij had leken meer op striemen van een klauw. Lappen huid en vlees waren losgerukt, soms tot op de botten. Ook waren er tandafdrukken te zien. Het aanblik maakte me misselijk, en ik besloot snel te vertrekken van deze plek.

Het was nu weer veilig om naar huis te gaan, dus dat was wat ik ging doen. Nadat ik een heel eind weg was van het lijk van mijn stiefvader keek ik om me heen. Toen merkte ik dat ik geen flauw idee had van waar ik heen moest. Ik dwaalde wat rond, maar vond niks wat me bekend voor kwam.

Uiteindelijk zakte ik tegen het ruwe schors van een boom neer. Ik trok mijn knieën op tegen mijn borst en vouwde mijn armen eromheen. Zo hield ik mezelf warm, terwijl de nacht begon in te vallen. Langzaam zakten mijn oogleden dicht, en de slaap werdt meester over mijn lichaam.

Ik schrok wakker van een huil die door het bos weerkaatste. Het bleef een tijdje stil, en toen werd het geluid beantwoord door andere huilen. Ik dacht maar aan één ding; wolven. Het geluid wat ze maakten was betoverend en bloedstollend tegelijk. Ze klonken zo mooi in harmonie, maar ik wist dat ze aan het communiceren waren voor hun jacht.