Son Umut (Kelebek Ömrü)

1 bölüm

   Gece yarısıydı banyoya girdim aynada kendime baktım, gözlerim, gözlerim bana her şeyi her zaman anlatıyor. Hani gözler vardır ya sözleri anlatır öyle işte , bi anı anlatı bana geçmişten yaz günüydü sevgilimle buluşmaya gidecektim okuldan sonra süslendim, güzel görünmek istedim, gittim parkta oturuyordu ve sinirliydi yanına yaklaştım, sarıldım ona oysa öylesine duruyordu hiçbir şey yapmadan

- neyin var ?

- yok bir şeyim

- peki ya neden üzgünsün?

- sana bir soru soracağım

- dinliyorum, söyle.

- dün gece evde miydin?

- evet evdeydim

- bana yalan söyleme! deyip ayağa kalktı, kolumdan tutu ve beni kaldırdı

- Ne oluyor? ne yapıyorsun sen?

-Beni aldattın dimi? Dün gece dışarı çıkmıştın biliyorum senin en yakın arkadaşın söyledi bunu bana, yalancı!

deyip yüzüme vurdu... O anda büyük bir şok geçiriyordum bana vurmuştu bir hiç için, gerçekten hiçbir yere gitmemiştim, tokat yetmiyormuş gibi beni yere yatırdı ve karnıma ayaklarıyla vurdu, kan kustum, kaçmaya çalıştım ama yapamadım o anda bayılmışım gözlerimi açtığımda hastanedeydim o yanımdaydı...

- Nasılsın? Özür dilerim, kendimden geçtim bi anda. Böyle olsun istemezdim çok üzgünüm beni affet.

- Seni polise vermemi istemiyorsan odamı terk et hemen!

Geçmiş acı veriyordu bana her aynaya baktığımda gözlerim bir şeyler anlatıyordu çocuklukta gördüğüm şiddet yetmiyormuş gibi bir de en sevdiğim adamda bana elini kaldırdı.

yüzümü yıkadım kendime kahve yapmak için mutfağa gittim ve kolumdaki yara izini gördüm...

Kolumdaki yara izi beni yine geçmişe götürdü, bu sefer bana biri zarar vermemişti, ben kendime zarar vermiştim neden mi?

Ruhumdaki acıları bedenime geçirmekten zevk alıyordum ve her yara izimde insanların bana yaptıkları yanlışları gözümün önüne getirip onları bir daha asla affetmeyeceğim diye yemin ediyordum kendi kendime... Birden düşündüm de acaba neyim eksik benim başkalarından? Neden bu kadar büyük acılar çekiyorum her seferinde? Neden benimde başkaları gibi güzel bir çocukluğum olmadı sıcak bir yuvam veya iyi bir babam? bunlara cevap veremiyorum hiç bir zaman her düşündüğümde içim kan ağlıyor... Birden kapı çaldı, koltuktan kalkıp açmaya gittim ve bir baktım önümde annem duruyor, annem benim bu dünyadaki tek dayanağımdır tüm acılarımı dindiren tek insan o, çocukken beni koruyan sadece oydu ve sadece onun yanındayken gülümsüyorum, annem yattı bense banyo yapmaya girdim... Aynada kendi bedenimi gördüm her yerim yara bere ve morluklar içerisindeydi.

Yine geçmişe gittim, bir keresinde anaokulundayken düşmüştüm ayaklarım kanamıştı ve ağlıya ağlıya herkese "banaannemi getirin" diye yalvarıyordum peki ya şimdi? Şimdi hiç kimseye neyalvarıyorum dene yanımda istiyorum neden mi? Anladım ki bu hayatta insanlaraçılarıyla ayakta kala biliyor evet düştüm bir çok kez ve tüm bunlara rağmenhala ayaktayım, hiç kimseden yardım istemiyordum çünkü güçlüyüm ve artıkbüyüdüm... 

beğenmeyi ve yorum yazmayı unutmayın...

instagram : _amina_akhmedova

A.GUALLA