Sheren's dagboek

2

22 Februari 2017

Hey allemaal,

het is een precies een week geleden geweest dat het ongeluk is gebeurd. Ik lig nog steeds in het ziekenhuis maar over twee dagen moet ik weg. elke dag hoor ik mensen praten en heel ernstig naar mij kijken. Totdat gister de dokter naar mij toe kwam lopen ze ze: "Sheren het spijt me je moet een tijdje in een speciaal opvang tehuis waar je kan herstellen". Ik kon het niet geloven. Het was eigenlijk anders ik wil het niet geloven! Waarom ik daar dus heen moet is omdat ik een gebroken rug heb en ze denken dat ik thuis niet goed kan herstellen. Ik wist nou niet of ik blij moest zijn omdat ik weg kan van mijn moeder of boos moest zijn omdat ze nog steeds niet langs is geweest dus zei ik niks. de dokter snapte dat ik tijd nodig had om het te verwerken dus begon ze erover dat ik mee moest omdat ik weer naar mijn therapie moest. Ik ga elke dag naar een speciale therapie zodat mijn spieren niet verslappen. Lopen mag ik nog niet en ik kan moeilijk opstaan dus moet ik de hele tijd mee in een rolstoel. Toen we daar kwamen moest ik voorzichtig oefeningen doen zonder teveel druk te zetten, Ik word het zat ik wil naar huis en gewoon weer naar school want de enige die langs zijn geweest zijn mijn klasgenoten. eenzaam ben ik hier niet want ik lig met veel mensen op een kamer maar het doet mij pijn. Hun ouders komen elke dag langs en sommige blijven zelfs slapen en mijn moeder is nog geen 1 keer langs geweest. Soms droom ik van een goed leven met vriendinnen en een vriendje. 

Ik moet het doen met wat ik heb...

24 februari 2017

vandaag is de dag dat ik uit het ziekenhuis moet...

ik heb mijzelf twee dagen lang ingepraat dat het niet erg is en dat ik daar beter behandeld word dan ik ooit thuis werd behandelt. terwijl ik mijn spullen in pakte bedacht ik mij opeens dat dit allemaal niet mijn schuld is. het is de schuld van mijn moeder, mijn verdriet veranderde in woede ik werd zo ontzettend boos en was blij dat ik weg was thuis een nieuw begin van een gelukkig leven wat ik NIET ga verknallen!! 

toen ik daar was werd ik leuk ontvangen door het gezin waarbij ik een tijdje ging wonen, ze hadden me eerst verteld dat het een wees huis zou zijn maar er kwam een plekje vrij dus nu woon ik tijdelijk bij een gezin. het gezin is aardig en ik hoefde voor mijn gevoel bijna niks te doen. Beter gezegd het was top! Ze hebben een dochter en zoon de dochter is 12 en de zoon 15 perfect dus! ik heb een hele mooie, grote, kleurrijke kamer. en ik kan natuurlijk niet lopen dus zit ik in een rolstoel maar daar hebben ze ook wat op bedacht want ik heb een kamer beneden waardoor ik niet de trap op moet. alles is perfect was ik hier zo bang voor?!