Park Jimin, hiç bıkmadan yazılanları okuyordu. Gözünde bitmek bilmeyen yaşlar, sürekli deftere damlıyor, yazılanları zor okumasına neden oluyordu.
Bu sabah, Jungkook'un odasına girdiğinde boş ve temizlenmiş, düzgün bir yatak ile karşılaştı. Doktora gidip sorduğunda, gece kalp krizinden öldüğünü öğrendi.
Hastane koridorlarında hala duyduklarını hazmedememiş, boş bakışlarla gezen Park Jimin'i gören hemşire kolundan tutup odaya getirdi, ve Jeon Jungkook'un günlüğünü ona teslim etti.
Park Jimin, dinlenmeden gece boyu Jeon Jungkook'un yatağına oturup yazılanları okudu. Kalbi parçalandı, miniğini lanet bir hastalık yüzünden kaybettiği ve ona yeteri kadar sevgi ile ilgisini gösteremediği için.
Son sayfaya gelince yine göz yaşları çoğaldı. Çok pişmandı, zamanında ona açılamadığı için çok pişmandı. Onu sevmediğini sansın diye arkadaşını sevgilisi yerine koyup onunla tanıştırdığı için çok pişmandı.
Arkadaş kalabilmeleri için sevgisini belli etmemesi gerekiyordu, Jeon Jungkook baya iyi gizlemişti aşkını. Ölene kadar kalbinden söküp atamadığı o değerli isim ile birlikte girmişti mezara.
Jimin, bu acıyla dayanamayacağını düşündü. Ve sonra aklına Jungkook'un çektiği acıları geldi. Yazılan bütün yazılardaki hisleri iliğine kadar hissetmişti. Ne kadar üzgün olduğumu tahmin edebiliyordu. Şuan kendisi de aynı hisleri yaşıyordu.
Park Jimin, sevdiğinin yanına gitmek istedi. Onu diğer tarafta hiç bırakmamak üzere gitmek.
İlk baş defteri kapatıp kapağına öpücük kondurdu ve kalbine yasladı. Daha sonra etrafa bakınmaya başladı. Komidinin üstünde cam sürahi ve bardak dikkatini çekti.
Sürahiyi alarak odanın içindeki banyoya girdi, ve birdaha oradan canlı olarak çıkamadı.
O hastane odası, birbirini seven iki gencin ölümünü gören oda oldu. İki genç birbirlerini severek o odadan ayrıldılar, diğer tarafta sonsuza kadar birbirlerini bırakmamak üzere buluştular.
Siz siz olun, sevdiğiniz insana açılmayı çok geçe bırakmayın. Her şey bir anda son bulabilir. Ve siz çok pişman olabilirsiniz.
****
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Aklımda angst final yoktu, angsttan nefret ederim ama bu hikayeye angst yakışırdı.
Umarım beğenirsiniz :)
