Yağmuru seviyoruz çünkü yalnızlığı ortadan kaldırır. Yalnızlığın ortasına düşen huzurlu bir ses. Bazense hayal kurmamıza yardımcı olur. O an düşünürsün o da yağmuru duyuyor, hissediyor. Özlemek, bu duygu bilindik ve çok tanındık. Hiç yabancı gelmiyor kulağa. Birbirini özleyen iki insan. Farklı nedenler olabilir birbirlerini hatırlamalarına ama kadınlar biraz daha hassastır. Kalbinde olan kişinin saç rengi bile bir kadın için en değerli bilgidir. Biraz zaman geçmişti, geçen zaman Andrew için bir ay, Desiree için sadece bir saatti. Koca bir ay onun için sadece altmış dakikaydı. Geçmeyen zaman dilimleri. Çünkü Andrew'in varlığı ilerleyen zamanın önüne geçmişti. Nefes almaya ihtiyacı vardı. Bunu en kolay yağmur yağdığında yapıyordu. Sanki gökyüzü ona eşlik ediyordu. O gün, kütüphanede Andrew görevliydi. Uzun süre okumak istediği bir kitap vardı. Kütüphanede görevi sona erdiğinde kitabı alıp sıcak bir kahveyle satırları tüketmek istiyordu. O sıra uzun boylu, bakımlı, ilgi çekmemesi imkansız olan sarı saçları ve mükemmel gülümsemesi ile Desiree, Andrew'e yaklaştı. -Sonbahar'da Yalnızlık adlı kitabı burada bulabilir miyim acaba? Dedi. Andrew şaşırdı, çünkü o kitap onun okumak istediği kitaptı. Andrew onu kıramazdı. Ve ekledi. -O kitabı ben kendim için ayırmıştım. Desiree üzüldü. Andrew bir şeyler düşündü. -O kitabı size verebilirim fakat sonbahar yağmuru altında şemsiye ile yürürken kitabı bana anlatmanızı istiyorum. Desiree heyecanlandı. Andrew çok yakışıklıydı. Açık kumral saçları, yeşil gözleri vardı. Desiree'ye göre biraz uzundu. Desiree ona iyi bir partner olabilirdi. Desiree bu teklifi kabul etti ister istemez etmek zorundaydı ödevi için o kitabı okumalıydı ve haftaya tekrar aynı gün kütüphanede buluşma kararı aldılar. Desiree oradan ayrıldı.
