Hayat çok mu zor?

Kayboldum Ben. SENDE...

  Gözlerindeki renkle kayboldum ben sende...
     Öyle bir renk ki gözlerin. Tarif edilmez. Yada bana öyle geliyordu.
Açık kahverengi gözlerin var. Ama çok açık. Sanki dünyadaki en güzel renk gibiydi. Kocaman açarsın o sevdiğim gözlerini, dikersin benin koyu kahve gözlerime. Çok güzel bir his o bile... Gözlerimiz birbirine kenetliydi... 
       Hasta olmuşsun. Ağlamak istedim. Sesin bile değişmiş. Daha kalın olmuş. Ama çok da yakışmış. Ama iyileş sen bir an önce. Hasta olmayı hak etmiyorsun. Ben ilk defa sevdiğim hasta olduğu için bende hasta olmak istedim. Kısa kolluyla dolaşmaya başladım buz gibi havada. Her ne kadar üşüsemde. Sen iyileş bana geçsin hastalığın. Kıyamıyorum bile. İlk defa birine kıyamıyorum. O da sana...
     Sevgimden dolayı ağlıyorum biliyor musun? Hayır tabiki nereden bileceksin ki hem değil mi? Bir yanım çok sevdiğimden, diğer yanım ise  hayatımdan çıkmandan korktuğum için.
   
     Bir gün hiç gülmezdim, ağlardım. Nedensizce... Bunu hemen fark edip sorgular gibi nedenler sormaya başlamıştın. "Kim üzmüşse seni çok pis ödeyecek" demiştin. O günden beri seninle bulunduğum ortamlarda hep güldüm. Mutlu oldum. Çünkü öyleyim...
    Bazen durduk yere ölüm isteği geliyor bana. Peki ya bu hayattan gidersem ne yaparsın? Ağlar mısın? Ölü gibi hisseder misin? Bir süre bunu kabullenemez misin? Merak ediyorum? Ama sen sakın üzülme çünkü bunu hak etmiyorsun. Hep mutlu ol ve gül. Bunu hak ediyorsun.
     Sen yeterki gülümse. Gerekirse ben senin yerine de ağlarım...