dag uit mijn leven

15/03/18

Ze schreef nog een laatste zin op en klapte haar schrift dicht. Blegh geschiedenis. Welke onderontwikkelde gek wil nou geschiedenis geven aan een stel mensen die er a, niks van snappen en b, niks om geven. Ze pakt het bakje met groentjes uit haar tas. Die had ze er gister speciaal nog in gestopt zodat ze ze niet zou vergeten. lydia, haar vriendin kwam de dag ervoor, na lang uitleggen, eindelijk achter wat groentjes waren. En aangezien ze normaal al eten tekort komen na hun brood, een zak chips en een zak snoep, moesten ze meegenomen worden.

'Groentje?' Ze grist het bakje uit mijn handen, pakt er een en smijt het bakje uiteindelijk op tafel.

'Hoe kun je nou geschiedenis geven?' vroeg lydia terwijl ze probeerde om een groentje op een pen te schroeven. Ik haalde mijn schouders op en pakte het bakje om naar achteren door te geven aan nog twee fanatieke geschiedenis liefhebbers. De een nog idioter dan de ander. Lydia, die inmiddels het snoepjes dusdanig ontleed had dat het bijna in suiker uit elkaar viel, zuchtte zo hard dat Wenen er van op keek. Ugh de kwal. Beetje doen alsof je ondergeschikt bent als je niet hoger dan een 8 staat voor geschiedenis. Ondertussen waren Xander en James in een gesprek verwikkeld wat veel interessanter was dan geschiedenis. Toen onze supervisie onder Wenen eindelijk weg was kletste we gezellig mee. Het was een gesprek over niks, maar alles is beter dan geschiedenis.

Op een gegeven moment hebben we het over minder dan niks en dan vraagt James opeens wat ik met mijn haar gedaan heb. 'Wafelijzer' Hij kijkt verstrooit, op zo'n manier van help ik snap het niet en ik weet niet of ik het wel snappen wil.

'Wat vind je ervan?' vraagt ze, geïnteresseerd in zijn mening.

'Mag ik heel eerlijk zijn?'

'Tuurlijk, waarom niet, je vind het niks zeker?' zei ze lachend. Ze wist allang dat hij het niks vond.

'Ik vind het helemaal niks' zei hij terwijl hij op reactie wachtte. Ze reageerde niet duidelijk en lachte. Toen zei ze: 'Dat dacht ik al' waarop hij een beetje moest lachen.

Een paar minuten, die als eeuwen voelde, later zaten we in een dilemma. Lydia las de laatste tijd veel op school en in het laatste boek stond dat als iemand je 7 seconden aanstaarde diegene jou wou zoenen of vermoorden. Aangezien ik niets te doen had staarde ik langer dan 7 seconden naar Xander en hij staarde terug zonder dat hij het snapte. Toen zei ik koudbloedig: 'Als je iemand langer dan 7 seconden aanstaart willen ze je vermoorden of zoenen. Bij deze ben je dood.'

Hij moest even nadenken, knikte toen instemmend en ging naar lydia staren. Die staarde natuurlijk terug. Nadat er 7 seconden waren geteld vroeg ze: 'Dood of zoenen?'

Lydia vroeg daartegenin: 'Stel nou dat het echt zou moeten wat zou je dan kiezen? Dood of zoenen?'

'Echie echie? Zoenen denk ik.

Lydia moest lachen, 'Nadat je tien keer over je nek bent gegaan en je lippen honderd keer gescrubd heb leef je weer' lachend keken we naar het licht verbaasde gezicht van Xander.