"Neden buradasın" dedi.
Benim tek amacim bir ev kiralamak olsada gereksiz sorular sormaya devam edip hakkimda bilgi edinmeye çalişıyordu emlakçı adam. Neden mi buradaydım.
O gece geldi aklıma...
Her şey Kerimle deniz kıyısına gitmemizle başladi zaten. O kadar çok icmiştik ki o gece ile ilgili hatirladığim tek şey sahilde denize giren kızlardı. Pardon birde siyah düz çizgileri olan sarı bir araba hatırlıyorum; Ki Kerim beni eve taksiyle göndermiş olacak.Gerisi tam bir muamma...
Sabah perdenin arasından sızan gunes ışıklarının yüzüme vurmasıyla uyandım. Of ! Başım o kadar çok ağrıyordu ki sanki beynim kafatasımi yırtarak patlayacaktı. Yada ben öyle hissediyordum. Hızla yataktan kalktım. Gözüm masanın üstünde titreşen telefonuma ilişti. Arayan Kerimdi. Lanet olsun yine işe geç kalmıştım. Üstümü giyip dışarı fırladım. Arabama binip işyerine gitmem yarım saatimi almadı. Binaya girip merdiven basamaklarını ikişer ikişer çıktım. Patron karşımda. Bir an yüzyüze geldik ama benimle ilgilenmeden hızlıca yanımdan geçip gitti. Az ilerde duran Kerimi gördüm. Kerim bana ağlamaklı bi yüz ifadesiyle bakıyordu. Yanına gidip olanları sordum. Kerim bana tayinimizin başka şehirlere alındığını söyledi.
Neymiş işe geç gidiyormuşuz, laubali davranıyormuşuz, işimize özen göstermiyormuşuz falan filan.
Ama ben kısaca zorundayım dedim emlakçı adama. İsteksizce bu şehire geldiğimi anladı.
Neyse bu sırada kiralayacak olduğum eve gelmiştik. Emlakçı adam evi tanıtıp anahtarları verdi. "Iyi günler komiserim" dedi giderken. Istemsizce bende iyi günler dedim. Polis olduğumu nerden anlamıştı diye düşünürken belimdeki rozet aklıma geldi. Aklım başımda değildi. Çok yorgundum. Salondaki kanepeye uzandım. Karşımda tanımadığım bir şehir ve tanımadığım bir şehir dolusu insan... Kerim de yoktu. İnsanın yıllarca yanında bir dostu olması insana yaslanacak sağlam bir duvar kadar güven veriyordu. Ne yazık ki bu duvar devrilmiş bense en ufak bir rüzgarda sağa sola savrulan bir ağaç gibi ortada kalakalmistim.
Devamı Çok Yakında...
