Αλλο ένα μοναχικό, χειμερινό βράδυ. Άλλος ένας χορός πάνω στη γνωστή ταράτσα. Στεκόταν όρθια ακούγοντας το αγαπημένο της τραγούδι μέσα στο μυαλό της, αφήνοντας το σώμα της να κυλιστεί στο ρυθμό του. Χωρίς κανόνες, χωρίς περιορισμούς. Ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει.
Χόρευε κάθε βράδυ μόνη της σε αυτόν τον συγκεκριμένο ρυθμό, επιτρέποντας στο μυαλό της να σκέφτεται μονάχα τους στίχους του. Πίστευε ότι αυτό το τραγούδι είχε γραφτεί για εκείνη. Οταν το άκουγε έβλεπε όλες της στιγμές της μαζί του να περνάνε μπροστά στα μάτια της, χωρίς να τη νοιάζει αν θα έβλαπτε πάλι την ψυχική της υγεια. Ακόμα και μετα απο τόσο καιρό. Οχι, δεν της έλειπε πλέον. Οχι, δεν τον ήθελε πια. Οι πληγές της είχαν περάσει στο στάδιο της επούλωσης.
"I'm so tired of being here,
suppressed by all my childish fears.."
Οι πρώτες αυθόρμητες κινήσεις δεν άργησαν να εμφανιστούν. Χάρης αυτες μπορούσε να εκφράσει το "χάος" που υπήρχε μέσα της. Είχε περάσει τόσα πολλά που πλεον ήταν ο μοναδικός τρόπος για να ξεσπάσει. Χωρίς φωνές, χωρίς λόγια από την ίδια. Είχε βρει έναν αρκετά ήσυχο, μα ταυτόχρονα δυνατό τρόπο να το κάνει.
"These wounds won't seem to heal,
this pain is just too real.."
Κι όμως, όταν άκουγε αυτους τους στίχους, μέσα της χαμογελούσε. Χαμογελούσε και ένιωθε όλο και πιο έντονα το τραγούδι στην καρδιά της. Είχε σταματήσει επιτέλους να νιώθει αυτόν τον ψυχρό και αισχρό πόνο που υπήρχε κάποτε μέσα της.
Συνεχιζε όμως να χορεύει..
Οσο περισσότερο χόρευε τόσο περισσότερες αναμνήσεις έμπαιναν βίαια μέσα στο μυαλό της. Δίχως να το θέλει εμφανίζονταν αργά μπροστά της τα χαρακτηριστικά του. Οχι, δεν τον έβλεπε ολόκληρο. Μάλλον άρχισε να πραγματοποιείται αυτό που της είχε υποσχεθεί. "Η ζωη σου θα είναι σαν να μην υπήρξα ποτέ σε αυτήν". Και όπως φαίνεται, είχε αρχίσει να το πιστεύει και η ίδια.
"And I held your hand through all of these year, but you still have,
all of me.."
Ύστερα, σειρά είχαν οι αναμνήσεις και τα γεγονότα που πέρασαν μαζί. Εβλεπε όλες τις χαρούμενες στιγμές που πέρασαν οι δυο τους. Πίσω τους όμως, μπορούσε να διακρίνει της δύσκολες καταστάσεις και όλα τα εμπόδια που συνέχιζαν να αντιμετωπίζουν μαζί.
Εκείνη όμως δεν πτοήθηκε. Παρά τα άσχημα παιχνίδια του μυαλού της συνέχισε να χορεύει συστήνοντας στο κενό ολοένα και περισσότερο το χάος της.
"I've tried so hard to tell myself
that you're gone,
But though you're still with me,
I've been alone all along.."
Έφτασε όμως το σημείο που συνεχώς της άλλαζε τη διάθεση. Όμως αυτή τη φορά ήταν αποφασισμένη. Αυτή τη φορά θα συνέχιζε να κάνει αυτό που είχε αρχίσει ώσπου να το τελειώσει χωρίς παύσεις.
Το σώμα της παλλόταν παρέα με την ψυχή της στον έντονο ρυθμό της ροκ, της οποίας κάθε νότα ήταν πιο δυνατή από την προηγούμενη. Έβγαινε εκτός εαυτού χωρίς να μπορεί να το ελέγξει. Εδινε όλο της το είναι σε αυτό που έκανε χωρίς σταματημό. Έκανε πιρουετες παντού, δίχως να καταλαβαίνει που πατάει και που πηγαίνει.
Καθώς χόρευε, επεσε απαλά στο πάτωμα. Το τραγούδι έφτανε στο τέλος του ενώ εκείνη έσβηνε αργά και βασανιστηκά. Σκεφτόταν ότι επιτέλους κατάφερε να ολοκληρώσει τη γεμάτη αυθορμητισμό χορογραφία της. Θεωρούσε μεγάλο επίτευγμα να παλέψει με τον εσωτερικό της κόσμο νικώντας τον. Έκλεισε χαμογελαστή τα μάτια της, αισθάνοντας υπερήφανη για τον εαυτό της.
YOU ARE READING
Ο τελευταίος χορός
Short Story"I've tried so hard to tell myself that you're gone,but though you're still with me, I've been alone all along" -Evanescence
