PSİKOPAT《P.JM》

-Giriş-

Ne zaman ölmüştüm? 7 yaşıma basarken o kahrolası gece beni ölüme terk ettikleri gün. 7 yaşıma girdiğim gün doğum günü kutlaması yalanıyla bitirdi o gün beni ailem...Tek başıma nereye gider,ne yapabilirdim ki? Annem ve babam beni istemiyorken  kim isterdi ki beni? Acaba hiç düşünmediler mi o yaşında o çocuksu aklıyla neler yapar diye?

Tabii ki düşünmediler. Düşünen hangi anne baba bunu evladına yapar ki? Göz göre göre onu terk eder? Annem ve babam beni kolayca siliyorsa bende silerim diye düşündüm ama öyle değilmiş...Uğruna öleceğim kişiler,beni bir çırpıda silip attı...
Sokaktaki aileleri gördüğümde gözlerim doluyor ve onlara imrenerek bakıyorum. Ailem ile hiç bir zaman birlikte vakit geçirmedik. Babama birlikte oyun oynayacağımızı sorduğum sırada işlerinin yoğun olduğunu daha sonra oynayacağını söylüyordu ama oynamıyordu...Her zaman yalan söylüyordu. Annem desen zaten asla kendinden başka birini düşünemezdi...Onun için sadece;gururu,şerefi,onuru para ve kendisi önemliydi...

Asla istediğim gibi yaşayamadım çocukluğumu.

(10 yıl önce) -FlashBack-

Annem ve babam doğum günüm için beni bir yere götüreceklerini söyleyerek beni oraya götürüyorlardı. "Anneciğim,babacığım nereye gidiyoruz? Söyleyin lütfen lütfen lütfen lütfen. Çok heyecanlanıyorum." Annem gülümseyerek bana baktı. Ama kafasını tekrar cama çevirince söylemeyeceklerini anlayarak diretmemeye karar verdim.
Araba durunca geldiğimizi anladım ve hemen etrafa bakınmaya başladım. "Ama burda doğum günü için hiçbir şey yok ki." Diyere yüzümü astım. "Sen burada bekleyeceksin biz babanla alıp geleceğiz." Dedi annem. Korkuyordum ama onlara güvenerek indim arabadan. Onlar arabayla gidince de beklemeye başladım.

(30 dakika sonra)

Annem ve babam hala gelmemişlerdi. Hava da kararmaya başlıyordu. Korkuyordum. Beni bırakıp gitmelerinden korkuyordum. İleriden araba geliyordu. Annem ve babam gelmişlerdi. Araba önümde durunca kapılar açıldı ve içinden tanımadığım bir kadın ve adam çıktı. "Küçük kız? Ne yapıyorsun burada bakalım tek başına?"

"Annem ve babam doğum günüm için pasta almaya gittiler,gelecekler." Diyerek yola bakmaya devam ettim. "Peki madem,bizde seninle bekleyebilir miyiz?" Evet anlamında kafamı salladım ve bakmaya devam ettim. Hava kararmıştı ama annemler hala ortada yoktu. "Annenlerin geleceğin emin misin?" "Eminim. Annem ve babam asla beni bırakmazlar." Yine uzunca bir süre daha beklediklerinde bırakıp gittiklerini anlamıştım. Beni terk ettiklerini anlamıştım. "Ama onlar beni seviyordu...Beni bırakmazlardı ki..." kadın kolumdan tutarak arabasına bindirdi ve benim yeni geleceğim olacak yetimhaneye metre metre yaklaşmaya başladık...
(FlashBack son)

Beni bırakıp gittikleri gün ölmüşlerdi benim için artık. Onlarsızda yaşamayı öğrenmiştim. Şimdi 17 yaşında liseye gidiyordum. Okul çıkışları bir restaurantta garsonluk yapıyordum. İşten saat 21.00-23.30 civarlarında ayrılıyordum. Saat geç olsa da eve gidiyorken başıma şuana kadar bir olay gelmemişti. Yetimhanedeki bana bu yaşıma kadar bakan annem yerine koyduğum kadınlar sayesinde onların benim için ayırdıkları bir miktar para ve benim birikimlerim sayesinde bama bir ev tutmuştuk. Ama tuttuğum ev Kore'deydi. Onlardan uzaklaşsamda Kore'yi tercih ederek kendime korede bir ev tutmuştum. Liseyide burada yani Kore de okuyordum...

•••••

Merhaba.

İlk yazdığım hikaye olduğu için hatalarım olmuş,yanlışlarım olmuş olabilir.

Bu giriş bölümü de aynı zamanda size sıkıcı gelmişte olabilir ama burada kızın hayatını özetlediğim için pek eğlenceli tarafı yok.

Ama bir sonraki bölüm -olayların başlayacağı bölüm- heyecanlı bir bölüm olacak...Kızı  hayatı eskisi gibi pekte masum olmayacak. Yani anlayacağınız işler birbirine girecek. Kız ne kadar uzaklaşmak istedikçe kendini daha çok onun yanında bulacak.

Bu yazıyı uzun tutarak daha fazla sıkmak istemiyorum sizi...

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere...❤

Yeni bölüm en kısa zamanda gelecek.❤