VAVEYLA

Kendimi gözlerimi açmaya zorladım. Şimdiden kuruyan damağımı hissedebiliyordum.

Zorla gözlerimi açtığımda hissettiğim tek şey hissizlikti. Hissizdim, hissiz hissediyordum.

Gözlerimi bulanık gözüken hastane odasının üzerinde yavaşça gezdirdim. Daha sonra da kollarımda takılı olan serumlara.

Bana ne olduğunu ve neden burada olduğumu düşünürken
karşımda bir kadın ve adam görünce şaşkınlığım katlanarak arttı. Panikle "siz kimsiniz?!" Diye mırıldandığımda karşımdaki iki yetişkininin yüzlerindeki ifade beni daha da paniğe soktu. Neler olduğunu anlayamıyordum. Neden buradaydım ve bunlar kimdi?!

Anında kollarımdaki serumu çıkartmaya çalıştığımda ikiside hemen ayaklanıp bana engel olmaya çalıştılar.
Kadın şoka girmiş gibi ağlıyordu, adamsa sabırla beni durdurmaya çalışıyordu.Ama bana engel olmalarına izin vermeden kollarımdaki serumdan kurtuldum ve ayağa fırladım. Tam kapıdan dışarı çıkacaktım ki bir şey dikkatlimi çekti.

Gözlerim yavaşça hastane odasının boy aynasındaki görüntüme kaydı.Gözlerimi yavaşça yüzümde daha sonda da vücudumda gezdirdim.Gözlerimdeki o yabancı ifadeyi ben bile tanıyamamıştım. Yüzüm olgunlaşmıştı,uzamıştım. Kısacık olan saçlarım şimdi belime kadar geliyordu.

Neler olduğunu anlayamıyordum ve açıkçası bilmek istediğimden de pek emin değildim.

Kapıyı açtığım gibi hızla kendimi dışarı attım. Sesler duyuyordum. Uğultulu bağırışmalar. Beyaz önlüklü iki doktorun beni tuttuğunu hissettim. Çırpınan bedenimi zapt etmeye çalışıyorlardı ama buna izin veremezdim. İstemsiz olarak iki damla göz yaşı yanaklarımdan süzüldü. Ve daha sonra da diğer damlalar.

Kendimi durduramıyordum. Ağlamamı durduramıyordum. Bana neler oluyordu böyle. Daha doğrusu neler olmuştu. Hızla yere çöküp hıçkırarak ağlamaya başladım. Şuan ne yaptığımı ya da neden bunları yaptığımı bilmiyordum. Canım ağlamak, hatta hıçkırarak ağlamak istiyordu. Ve bende canımın istediğini yapıyordum ve ağlıyordum. Bedenimde hala beni tutan doktorların kollarını hissedebiliyordum.

Beni yerden kaldırdılar ve sürüklemeye başladılar. Evet sürüklüyorlardı çünkü ağlamaktan başka hiçbir şey yapamıyordum. Yorulmuştum. Aslında daha açık olmak gerekirse ben ne yapacağımı bilmiyordum...