SEYİP

Aşima

Belki bir tren istasyonunda sin bilet krıntısıyla koşarım umuda...
Tanımaya çalışan slik simalar ,soluk ölü banklar.Beşe beş kalmış gün geceye kavuşmaya aşina...Sesler,nefesler eksiliyor bir bir kulakalarımda .Düğüm düğüm olmuş katreler arkamda bir eksik matem sogukluğu ,çakıl taşları biriktirmiş avuçkarım ceplerime.Koluma bir kol çarpsa saniyenin zerresinde dönerim bir belki uğruna...
Zihnim hiç bu kadar iyi düşünmemiş yormamıştı hayra .Gelir diyor bana,yazmaz sonumuzu.Derken saat karışıyor görevlinin ıslıgına akıyor trenin demir raylarına ve ben kalıyorum öyle gitmek var bir yanda diğer adı ölmek bir yanda kalmanın verdiği agır yükler. ölmek bu kadar ağır gelmez .Parmak uçlarım hafif çantaml ağırlaşıyor ağırlaşıyor zihnim kayboluyor tüm bilmediğim kalabalıklar.Soğuk demirler saplanıyor açtığın yaralara.Aklımda menekşe kokuları sonra bağırıyor bir ses sinemin en unutulmuş şehrinde "kokmaz menekşeler"o güzel kokar demisti halbuki o yüzden tamdır inancım güzel kokar meekşeler...Aşima tüm bunlarla savaşırken kendiyle savaşmaktı onunkisi kaybetmekte kazanmakta yakacaktı canını bırakmalıyım ve de gitmeliyim bu şehirden geldigim yere bu şehirde bulduğu bıraktıgı değildi artık...
Aşima her şeyi ardında bırakıp Seyip'i bulmaya gelmişti .Ne olursa olsun onu bulacak ait oldukları yere ve Gül annesine geri götürecekti bu düşünceyle çıkmıştı yola .Kalbi baharı özleyen göçmen kuşlar misali atıyordu bir yerden bir yere .Aklında çivilenmiş düşünceler hep iye yormaya çalışsa da bir ama beliriyordu zihninin kirli bir sokagında buğulanıyordu gözleri zerrelerine korku hakim oluyordu.