Dit is het verhaal dat gepubliceerd word in de bundel Obsessie. Van de meer dan 300 inzendingen is de mijne geselecteerd en wordt mijn verhaal in de bundel gezet.
Mijn naam is Amber, 18 jaar en ik ben verslaafd aan eten. Nu zie ik je al lachen. Je denkt zeker ‘ oh dat is zo’n dun grietje die zichzelf te dik vind.’ Nee ik ben geen dun grietje die zichzelf te dik vind. Ik ben Amber. Amber, het meisje dat daadwerkelijk verslaafd is aan eten. Amber, met de slechte, vreselijke verslaving. Amber, het meisje met de eetstoornis.
Ik heb een eetstoornis. Ik heb me er aan toe gegeven. Vele mensen denken dat mensen met een eetstoornis zichzelf aanstellen. Vele mensen denken dat een eetstoornis slechts een kreet is om aandacht. Vele mensen denk dat het nep is. Vele mensen denken dat het overdreven is. Maar ik zal je wat vertellen. Mensen met een eetstoornis hebben een groot probleem. Nee laat ik het beter zeggen, ik heb een groot probleem. Ik ben verslaafd aan eten. Het is mijn obsessie. Het beheerst mijn geest dag en nacht. Ik woon nog thuis bij mijn ouders dus het eten moet stiekem. Ik ben zo geobserdeerd dat ik een mand in mijn kamer heb. Mijn moeder denkt dat er kleding in zit maar nee. De mand zit tot de nok vol met eten. En dan geen salades of fruit maar ongezond eten. Iedere avond eet, nee VREET ik wel een zak chips op. Maar daar blijft het niet bij. Ook chocolade en Skittles gaan met gemak naar binnen. Geen kleine porties, maar grote zakken. Zakken waar ‘’ normale ‘’ mensen een week minimaal mee zouden kunnen doen. Zo’n zak eet ik in een keer op.
Dit vreemde eetgedrag wat voor mij een obsessie is vind ’s avonds en ’s nachts plaats, stiekem. Als ik alleen ben. Alleen en verdrietig.
Ook gedurende de dag ben ik bezig met mijn obsessie. Ik denk eraan op school, thuis, tijdens het diner en zelf onder de douche. Ja, het is verschrikkelijk. Ja, het wordt nog erger.
Iedere keer als ik kans krijg smokkel ik wat uit de snoepkast mee naar boven. Mijn angst om betrapt te worden is enorm. Wat zouden de mensen denken?
Geen wonder dat ze dik is?
Ik zei het toch, ze doet het zelf!
Nee, die reacties wou ik niet onder ogen komen.
Overdags verheug ik me op mijn avondmaaltje. Mijn late avondmaaltje.
Om dat avondmaaltje uberhaupt te hebben moet ik wel mijn voorraad in takt houden. Bijna dagelijks ga ik stiekem naar de supermarkt en smokkel ik iedere keer weer vlekkeloos een enorme tas eten mee naar boven. Iedere dag denk ik weer, ik stop, morgen ga ik niet meer naar de supermarkt.
Geen enkele obsessie is gezond. Iedere obsessie is verslavend. Zodoende kan ik ook niet stoppen. Niet op mijn eigen kracht.
Je zou zeggen, een meisje van 18 jaar, hoe komt zij in godshemelsnaam aan zo’n probleem?
Hoe komt ze aan zo’n obsessie?
Helaas is er maar een antwoord. Helaas is er maar een rede waarom het eten een obsessie werd.
Het enige antwoord is pesten.
Pesten is iets vreselijks.
Niemand wil buiten gesloten worden. Niemand wil worden vernederd. Niemand wil dat er gezegd wordt dat je er dik en lelijk uitziet vandaag. Niemand wil worden gekwetst.
Vele mensen denken ook dat het pesten een kreet om aandacht is. Vaak wordt gezegd: ‘’ Niet zo aanstellen maar negeren.’’ of ‘’ Het val wel meevallen.’’
Ik zou je een ding zeggen. Voor een gepest iemand zijn deze opmerkingen net zo kwetsbaar.
Als een gepest persoon eindelijk de kracht vind om het te melden, om hulp te zoeken, boor jij hem of haar weer lekker terug de grond in door te zeggen dat het aanstellerij is. Ja inderdaad. Duw ons maar weer terug in de put waar we eindelijk uit waren geklommen.
