Karanlık Gece

Zaman

Karanlık ışığın altında ezilirken, zaman sessizce akıyordu. Usulca dolanıyordu felaketim adım misali birbirini takip edilişinden önce sessizlik işliyordu her yere. Bir yazarın ustaca  ele aldığı duyguların dibinde acı birikiyordu. Romanın sayfaları hüzünlü bir şekilde çevrildi ve acı mürrekebli bir kalemle kağıda yazılmış gibi bir iz bıraktı. Mürekkep tükenmiyordu. Aksine acılarla besleniyordu. Sağ tarafımda duvara yapıştırılmış bir saat duruyordu. Sessizliği bölen seslerin belirtisi oldu o saat. Duvarın tüm sessiz direncine karşın saat durmadan onu iki farklı şekilde  parçalıyordu. Önce kendi bozduğu sessizliğin kuralını seslendiriyordu . Sonra ise onu kendisi ile bütün yapıp ayak uydurmasını sağlıyordu. Acı birikiyordu. Bir tren geçmişten geleceğe doğru ilerliyordu. Tren raylarındaki birikmiş acı her geçen saniye daha da artıyordu. Zaman geçtikçe acının vagonlarını taşıyan trenin omuzlarına geleceğin yükü biniyordu. Umutsuzluk, mutsuzluk odasına doğru ilerliyor , mutluluk kapısının yolunu unutuyordu. Oysa ki ben bu odada mutluluk, umutsuzluk, üzüntü, hüsran, yıkılmışlık, gözyaşı, geçmiş iç içe girişmişti ve bu odaya hapis odası diye adlandırıyordum. Belki  kelepçe yoktu ama benim kelepçem acıydı ve yalnızlığım en büyük cezamdı. Suçum, suç mu? Ah hayır suç her yerin içine sinmiş bir kokuydu bu odada. Daha beş yaşımdaydım. Herkesin parklarda koşuşturduğu bu zamanlarda ben saniyelerin sayıklardım. Bir, iki,üç... elli sekiz, elli dokuz, altmış. Bir dakika daha geçti. Bir, iki , üç ... altmış bir dakika daha. Saat dokuzda uyursam sekiz saat kaldı. Demek ki 29280 saniye kaldı. Bir zamanlar artık bu konuda uzman olmaya başlamıştım. "Anne, anne ." O da her zamanki  gibi oldu kopmuş bir şekilde odama girerdi. "Bir şey mi oldu?" derdi. Onu öyle görünce gülümserdim. "Anne biliyor musun 29270 saniye kaldı. Eğer dokuzda uyursak babam seni dövmeye vakti kalmaz, değil mi? Neden o zamanlar anlayamazdım ama annem hep ağlamaya başlardı. Ben de fikir üretmeye başlardım "Anne ağlama . Hem benim yanımda uyursun, o gelene kadar uyumuş oluruz. Kapıyı da kilitleriz .  Hapis odasının olmazsa olmazı: Anahtarım." Bunları söylerken mutluluğun tehlikeli sularında gülümsediği biliyordum. Her nedense annem her hapis odası dediğimde kaşlarını çatıyordu. Oysa ki babam bile buna alışmıştı "Olmaz canım." Suratım asıldı ve sustum. Mutluluğun tehlikeli sularında boğulduğumu anladım. Mutluluğun tehlikeli sularını ben oluşturmuştum. Her gözyaşımı orada toplardım. Zihnimde meydana gelen derin bir su birikintisini oluşturduğumun farkındaydım. "Babam niye sana böyle yapıyor. Bak geçen bana sen de annen gibisin deyip vurdu." Kabuk tutmuş yaramı gösterdim ve birden düşüncelerimin içinde dolanmaya başladım. İçkili eve geldiği zaman odamın kapısında durmuştu.Bakışları ölü  bir toprak kadar sertti. Duygusuzluğunun aksine nefret biriktiriyordu.Gözlerimi tavana diktim ve özellikle babama bakmamayı denedim. Sonra, sonrası şiddetti.Babama olan duygularım şiddetle yok oluyordu. Bilemiyordum.Belki de yaraya dönüşüyordu.Sevgi ve nefret çok güçlü duygulardı ve birbirlerinin içinde galibiyet kuramıyorlardı. Her saniye birbirlerinin içinde eriyip gidebiliyorlardı. Adımları çıplak zeminde çığlıklar atarcasına yankılanıyordu. Gidişi ve gelişi bu odayı şiddetle güçlendiriyordu. Bu odanın içindeki duygular zaten önceden içine sinmişti. Bir zamanlar bana tanıdık gelen bu ev acının yurduydu. İçimde dönüp duran dört duvarın içindeki kapıyı kırdım ve kendi köşeme çekildim. Elimdeki tuğlaların içinde geçmişin kumları vardı ve işte tam da o anda duvarda gözükmeyen bir çatlak oluştu. Mahvoluşun sembolü gözlerime yansıdı. Gözlerim duvar çatlaklarından imrendi. Duvarın boyasının iç rengi dış rengi iç rengine uyum sağlayamadı ve saatin takırtısı zamanın duruşuna meydan okuyamadan yelkovan ve akrep dengesini kaybederek ters yönde aktı ve geçmişin öcünü geleceğin katili almaya geldi.