เสียงฝนเทกระหน่ำ แสงสีขาวสว่างวาบขึ้นเป็นละลอก แดเนียลคิดว่าเขาควรจะหยุดหาที่หลบฝนเสียก่อนที่จะโดนฟ้าผ่าตาย แต่ศาลานี่ช่างเงียบเหงาดูน่ากลัวชอบกล
'พลูววว....'
เสียงพ่นลมออกจากปากของใครสักคนที่แดเนียลคิดว่าไม่น่าจะมีใครเพราะตอนแรกที่เขามาหลบฝนไม่เห็นจะมีใคร หรือเขาจะหูฝาดกันวะ
'ลองหันไปดูดีมั้ยวะ' แดลเนียลคิดในใจ
'มันก็ต้องเป็นคนสิวะไอ้แดเนียลมึงจะคิดห่าอะไรบ้าบอ' แดเนียลถกเถียงกับความคิดที่กำลังตีกันอยู่ในหัวของตัวเอง
มาแบบนี้จะให้คิดว่าเป็นคนก็คงแปลกไปหน่อย แต่ด้วยความอยากรู้ชายหนุ่มตัดสินใจหันหน้าไปทางฝั่งทีีมีผู้ชายร่างเล็ก เสื้อเชิ้ตแสนบาง ยืนหนาวสั่น แขนทั้งสองข้างยกขึ้นกอดตัวเองเพื่อบรรเทาความหนาว
ด้วยความมีน้ำใจ แดเนียลตัดสินใจเรียกอีกคนที่อยู่ร่วมร่มเดียวกัน
"เอ่อ นี่คุณครับ ถ้าไม่รังเกียจคุณจะเอาเสื้อของผมไปคลุมก่อนก็ได้นะครับ"หากแต่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่ได้ยิน หรือได้ยินก็ทำเป็นเมิน
"ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดี แต่ผมเห็นคุณดูหนาวมาก ผมไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่ คุณเอาเสื้อของผมไปใส่ก่อนได้นะครับ" อีกฝ่ายยังคงเงียบและไม่แม้แต่จะหันหน้ามาสบตากัน
แดเนียลยืนรอจนรถเมย์มาถึง เขาก้าวขึ้นรถเมย์และหันกลับมามองอีกคน แต่ตอนนี้ร่างเล็กนั่นกำลังหันหลังเดินออกไปจากศาลาแล้ว
"คนอะไรแปลกชะมัด แล้วเดินตากฝนออกไปแบบนั้นจะไม่หนาวแย่หรือใง" แดเนียลได้แต่บ่นคนเดียว และหาที่นั่งสบายๆนั่งจนรถเมย์จอดลงที่ป้ายหน้าปากซอยคอนโดที่เขาอยู่ และร่างสูงทำเพียงแค่เดินลงมาและเดินเข้าคอนโดอย่างปกติ เพราะบริเวณนี้ฝนกลับไม่ตก อย่างกับคนละฟ้ากันเลยแฮะ
![](https://img.wattpad.com/cover/142238725-288-k357132.jpg)