Twee tieners hebben beide hun eigen problemen en werelden, maar toch delen ze de zelfde droom.
"We were miles apart, but we were still looking at the same stars.''
Toen ik die ochtend douche uit stapte had ik twee gedachtes. Waarom ik wel van sinaasappellolly's houd, maar niet van echte sinaasappels. En ten tweede over hoe schattig Ewoks wel niet zijn, en dat ik een Star Wars-Harry Potter cross-over met hun erin zou moeten schrijven. Zeg nou eerlijk wie houd er nou niet van fanfictie geschreven door een vermoeide zestienjarige zonder vrienden? Op Tumblr en andere social media sites zie je vaak grappen over tieners zonder sociaal leven, maar als je dan iets verder kijkt op hun pagina, zie je dat er toch altijd wel een aantal volgers vrienden van de schrijver zijn. Helaas voor mij ben ik niet een van die schrijvers.
Ik ben degene die op haar zaterdagavond om twee uur 's nachts achter haar laptop fictionele personen stalkt of een film kijkt die ze al twintig keer heeft gezien. Mijn moeder vindt het verschrikkelijk dat ik zoveel achter mijn laptop zit en ik niet eens mijn best meer doe op bij een groep te horen, juist omdat zij wel zo'n vrouw is die met haar vriendinnen op een vrijdag avond uit gaan. Vroeger probeerde mijn moeder nog wel eens een van de dochters van haar vriendinnen aan mij te koppelen. Ze naam haar dan mee een stelde haar aan mij voor, zij wilde dan over jongens, kleding, make-up en andere dingen roddelen, terwijl ik alleen rustig mijn boek wilde lezen. Ik bleek altijd een erg onplezierig gezelschap te zijn. Dus vaak was het ook de eerste en de laatste keer dat ik zo'n meisje zag. Toch is het wel triest dat je moeder je sociale situatie zo ernstig vindt, dat zij maar vrienden voor jou probeert te maken. Na al deze hopeloze pogingen om mij te laten socialiseren raadde een van haar vriendinnen aan om naar een psycholoog te gaan. Mijn moeder vond dat natuurlijk een werkelijk waar uitmuntend idee, dus even later stond ik voor de neus van dokter Jacobsen. Dokter Jacobsen was een vriendelijke vrouw van rond de veertig met een realistische kijk op de wereld. Zij vond dat ik een volstrekt normale tiener was met wat sociale problemen, maar zij vond wel dat ik het nog steeds moest proberen. Mijn moeder, die zoals gewoonlijk daar haar twijfels over had, besloot daar maar mee te leven. Toch word ik nog iedere twee weken naar dokter Jacobsen gestuurd, waar ik dan, voor mijn moeders geruststelling over mijn problemen praat. Eigenlijk is dokter Jacobsen een van de weinige waarmee ik praat in het echte leven. Als ik praat tegen mensen kom ik vaak gewoon niet uit mijn woorden, kap in mijn zin halverwege af of praat ik zo zacht dat bijna niemand het kan verstaan. (Tenzij je op 12 centimeter van mij vandaan staat, wat waarschijnlijk toch niet gebeurt, want ik hou van mijn aura.). Maar als ik schrijf krijg ik al mijn gedachtes duidelijk op een rij, en als het me niet bevalt gum ik het gewoon uit. Ik besloot mijn verhaal over Ewoks en Newt Scamander alvast in grove lijnen op te zetten. Misschien had ik vanavond nog wel wat tijd om hem te schrijven.
'Alyss,schatje!', riep mijn moeder vanaf beneden 'Vergeet je niet dat ik vanavond een girls night out heb, en je vader nog steeds op zakenreis is? Je moet dus zelf voor eten zorgen, maar ik laat geld achter op de aanrecht. Vraag anders wat vrienden om langs te komen?!', riep mijn moeder van beneden. Ze stond op het punt om weg te gaan naar haar werk, maar riep toch nog even gedag.Dat ik alleen thuis was kwam behoorlijk vaak voor, gezien het feit dat ik enigst kind was met veel werkende ouders. Mijn vader was vaak weg; op kantoor of op zakenreis. Hij en ik leken lijken qua innerlijk best wel op elkaar, iets wat mijn moeder me nog wel eens wilde vermelden als ik iets in haar ogen fout deed. ''Je bent net je vader'' zei ze altijd. Ook hij hield niet zo van een babbel; als je wilt praten, praat dan over wat nuttigs, vond hij. Vaak was hij dan ook tijdens mijn moeders feestjes in zijn werkkamer te vinden.
'Is goed!', riep ik terug, maar ik was al te laat en hoorde de voordeur al dicht slaat. Ik pakte mijn tas in en liep naar beneden. Snel stopte ik nog een appel in mijn rugzak en griste het geld van de aanrecht. Ik wist dat ik moest opschieten, want anders zou ik de bus missen. Door iets wat leek op rennen kwam ik wonder boven wonder toch nog op tijd bij de bus halte aan, en plofte ik nog na hijgend van deze veel te sportieve ervaring op mijn vaste plek in de bus neer. Laten we even duidelijk zijn: Ik. Haat. Sport. Mijn plek was precies in het midden; zo hoefde ik niet het eeuwige gefeest van de mensen achter in de bus aan te horen, maar werd ik ook niet constant geconfronteerd met de nieuwste wiskunde uitwerkingen. Ik zette mijn tas op de plek naast me, zodat er niemand naast me zou komen zitten. Dat trouwens een van mijn angsten; vreemde mensen die naast je komen zitten en dan tegen je gaan praten alsof ze zogenaamd geïnteresseerd zijn in jouw leven, en daarna moet je geforceerd luisteren en knikken wanneer de ander zijn verhaal doet. Maar weet je wat het is? Je ziet die mensen waarschijnlijk maar één keer in je leven, en hun zijn jouw naam toch ook weer vergeten tijdens het avondeten. Dus waarom zou je de moeite doen? Mijn antwoord: doe gewoon alsof je aan het bellen bent, of dat je met iets belangrijks bezig bent. Terwijl ik naar mijn boek en oortjes zocht stopte de bus weer en hoorde ik een aantal personen erg luidruchtig binnen vallen. Ik keek op en zag dat het bekende waren; Lynn en zijn vriendinnen. Lynn was een meisje die altijd aandacht tekort leek te hebben, en er dus ook alles voor deed om in de schijnwerpers te staan. Vlug deed ik mijn oortjes in en legde mijn boek open. Nu kon ik doen alsof ik erg druk bezig was, en lieten ze me hopelijk met rust. Lynn liep druk pratend tegen haar vriendinnen en heupwiegend door het gangpad. Haar lange donkerblonde haren vlogen daarbij heen en weer, het soms leek het wel alsof ze zo uit een film kon stappen. Voor een moment dacht ik dat ze me voorbij zouden lopen zonder me op te merken, maar toen voelde ik een smak in mijn gezicht. Lynn had met haar prachtige paardenstaart in mijn gezicht gemept.
Lynn keek om en gunde me een blik. 'Sorry hoor!', zei ze met een nep glimlach. Ik zuchtte maar las weer verder. Wat een goed begin van een dag die heel lang zou gaan duren. Mijn broekzak begon te trillen en ik pakte mijn telefoon er uit.
één bericht ontvangen
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
