Twee tieners hebben beide hun eigen problemen en werelden, maar toch delen ze de zelfde droom.
"We were miles apart, but we were still looking at the same stars.''
Greek Mythology : The supreme god, the son of Cronus (whom he dethroned) and Rhea, and husband of Hera. Zeus was the protector and ruler of humankind, the dispenser of good and evil, and the god of weather and atmospheric phenomena (such as rain and thunder)
Met een kloppend hart werd ik wakker van een nachtmerrie. Ik voelde om me heen, hopend het de schakelaar van mijn nachtlampje te vinden. Mijn huid was plakkerig en de stof van mijn kussen was licht vochtig. Met mijn vingers strijk ik over de haren op mijn arm, ze overeind doen staan. De haren waren licht en lang, als je ze van dicht bij bekeek leken ze net een bos. Ze waren als bomen; allemaal verschillend van vorm, maar met het zelfde doel. Vroeger had mijn vader van die lange haartjes op zijn arm, van die haren die wel op de vacht van een beer leken. Als ik mijn ogen dan een beetje dichtkneep beeldde ik mijn vader als beer in, een beer die alle slechteriken versloeg en als een superheld oude omaatjes uit de brand hielp. Mijn vader. Mijn vader. Ik herhaalde het woord een paar keer in mijn hoofd. Het woord dat ooit zo warm klonk voelde nu raar aan, alsof het leeg was zonder enige inhoud. Ik woelde mijn hand door mijn haar en keek op de klok, die mij vertelde dat het zes uur was. Wetend dat ik nog drie kwartier had kunnen slapen sleurde ik mezelf naar de douche. Terwijl ik de kraan aanzetten wreef ik hard over mijn wangen om alle opgedroogde tranen van vannacht er af te boenen. Overdag huil ik nooit, maar 's nachts blijkbaar wel. Al jaren heb ik de zelfde nachtmerrie, of nou ja, flashback. De droom gaat altijd over de dag, de dag dat mijn leven voor goed zou veranderen.
Het was zomer en mijn hele familie was op vakantie bij een meer. We hadden de hele zomer gezwommen, gewandeld en gefietst rond en in het meer. Mijn zus had die zomer een knal geel jurkje aan, zo'n kleur waardoor je wel naar haar moest kijken. Als ik mijn neus boven mijn boek uitstak zag ik dat er altijd wel verschillende jongens naar haar gluurden, maar zij; zij leek te stralen. De hele zomer lang was iedereen vrolijk en mijn vader en ik hadden een reusachtige vis gevangen die mijn moeder en zus hadden klaargemaakt als avondeten . In de avond deden we kaartspellen en op sommige nachten stak mijn vader het kampvuur aan, we roosterden dan marshmallows en hij leerde ons alles wat hij wist over de sterren. Toch leven we niet in een droomwereld; we leven in een wereld waar dromen worden verpletterd en al het moois tot een einde komt. Wie te gelukkig is kan zich maar beter klaarmaken voor een val, want ik kan je verzekeren dat die komen zal. Die avond stopte onze moeder ons in, ze vertelde dat mijn vader het vuur zou doven en ons daarna een kus zou komen geven. Een kus die nooit zou komen...
Clara en ik wachtten en wachtten, en na een poos zouden we naar onze moeder sluipen om haar wakker te maken. Hand in hand zouden we mijn vader zoeken: in het bos, rondom de tenten, bij de receptie en als laatst bij het meer en de stijger. Toen we aankwamen zagen we mijn vader in het water liggen, hij schreeuwde. Eerst begrepen we niet waarom, maar we zagen al snel de reden: de boot die iedere nacht het water zou leeg halen kwam met een vaart om mijn vader af. De stuurman was te laat met afwenden. Wij waren te laat om te helpen. Iedereen was te laat. Dood kan je beperken misschien zelfs voorkomen, maar tijd zal altijd alles en iedereen overwinnen. De schreeuw die mijn vader toen uitstootte zal ik nooit vergeten, het ging door merg en been en jaren later hoor ik die zelfde schreeuw nog steeds in mijn slaap. Het bloed dat vloeide was rood en dik, het vloeide net als mijn vaders geest langzaam maar zeker het lichaam uit. Het lichaam wat van mijn vader moest zijn zonk naar de bodem en zou pas vier dagen later worden gevonden. Een normaal mens zou zijn ingestort en gegild hebben bij het aan zien van haar dode man, maar mijn moeder niet; ze plaatste haar hand voor Clara's en mijn ogen en belde de politie. Die zou pas veel later komen opdagen: precies op tijd om het bloed van mijn vader op te ruimen. Wat er daarna gebeurde is als een zwarte waas, dit is dan ook vaak het moment wanneer is bezweet wakker word.
De foto's die die vakantie gemaakt zijn liggen allemaal in een zwarte doos, boven op de kast in de studeerkamer. Niemand van ons heeft ze ooit in een fotoboek durven plakken, bang om de goede herinneringen te vervormen of te beschadigen. Toch heeft mijn moeder ons altijd voorgehouden dat het leven door gaat en dat je als je te lang bij verdrietige gebeurtenissen stil blijft staan de mooie dingen aan je voorbij zullen gaan. Feit was dat mijn vader ook zo in het leven stond, vaak heb ik dan ook iets wat lijkt op een schuld gevoel als ik wakker word en opgedroogde tranen voel. Ik weet dat mijn vader het verschrikkelijk zou hebben gevonden. Ik weet dat mijn moeder het verschrikkelijk vindt. Maar waarom kan ik het dan niet stoppen? Buiten dit sta ik over het algemeen wel positief in het leven, niet omdat ik het meest positieve persoon op aarde ben, maar omdat ik weet wat verliezen is. Ik heb geleerd om kleinere dingen te waarderen en te beseffen hoeveel geluk ik heb met zulke vrienden en familie, ik zou niet weten hoe ik ooit nog zo'n verlies zou aan kunnen.
Ik droog me af en loop terug naar mijn kamer, als ik vanuit mijn ooghoek iets kwispelend op mij af zie komen. ' Hey jongen! Wil jij wat eten?' vroeg ik aan de donker harige labradoodle. We kregen onze hond een aantal jaar na mijn vaders overlijden, hij moest ons een beetje helpen in ons verwerkingsproces, en dat deed hij dan ook. Zeus was van oorsprong ook getraind als hulphond, maar hij kwam niet door alle tests heen en had een eigen willetje. Dat eigen willetje zijn we nooit van af gekomen, want als Zeus eten wil, moet en zal hij dat ook krijgen. Maar boven alles is het een goedzak die nooit een vlieg kwaad zou doen.
Zacht trippelen we achter elkaar de trap af, hopend mijn moeder en zus niet wakker te maken. Zou mijn moeder wakker worden door ons gestommel krijg ik hoogstens een sarcastische opmerking aan tafel, maar wanneer mijn zus wakker zou worden kan ik maar beter alvast uitnodiging gaan sturen en een kist uit zoeken voor mijn begrafenis. Waarna mijn zus de kist waarschijnlijk in een vulkaan ofzo zou gooien, en op mijn kist '' Payback bitch!'' zou laten graveren, gezien het feit dat mevrouw nog al een ochtendhumeur heeft.
Zonder al te veel herrie probeer ik het koffieapparaat te vullen met water, maar zoals te verwachten viel klinkt het alsof ik de stofzuiger op de meest krachtige stand heb gezet als ik het apparaat aan zet. Bij andere mensen gaat het vast veel makkelijker met hun super-de-luxe, splinternieuwe, vijftien smaken koffie zettende apparaten. Helaas heeft niet iedereen zijn vader een fulltime en goed betalende baan. Bij sommige mensen is hun vader dood. En helaas voor mij, behoor ik tot de tweede groep.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
