Over my death body

PROLOOG

Zweetdruppels vallen langs mijn hoofd. Mijn benen zijn zwaar van het rennen.

Ik kijk achterom en zie dat de vrouw nog steeds achter me rent. Haar blonde haar is netjes opgestoken. Haar lichaam is bedekt in een gebloemde jurk. Haar voeten zijn bloot.

Haar lange slanke benen zijn sneller dan mijn benen.

Langzaam komt ze dichterbij.

Sneller.

Ik ren zo hard ik kan, schreeuwend voor hulp die nooit gaat komen.

Tussen de bomen door verschijnt een schuurtje. Het is bruin en vervallen.

Mijn kleine beentjes rennen naar binnen. Mijn kleine vingertjes draaien de deur op slot.

Het schuurtje is leeg.

"Kreng! Ik krijg je wel!"

Ze bonkt op de deur.

"Open maken! Vuile slet!"

Ik schuifel naar een hoekje.

De deur bonkt op en neer. Niet lang en dan breekt het slot.

Ze staat nu voor me.

Haar ogen zijn zielloos.

Ze is zielloos.

"Dit is je verdiende straf, dikzak!"

Ze slaat me overal waar ze me raken kan. De pijn is ondraaglijk.

"Vies mormel! Ik wou dat je nooit geboren was!"

Ze trapt me, ze slaat me.

Het doet pijn.

"Zullen we nog een spelletje spelen?"

"Nee, alstublieft niet."

Ze pakt een dobbelsteen uit haar schort.

"Als je 6 gooit blijf je leven."

Ze geeft de dobbelsteen en gooi 1.

Voor ik kan nadenken zit er een mes in mijn borst.

Het koude metaal doorboort mijn hart.