Second Chance

Rozdział 1

    Rano obudziła mnie mama dobijająca się do moich drzwi. Robiła to codziennie, więc powinnam była się przyzwyczaić, jednak każdego dnia denerwowało mnie to coraz bardziej i bardziej. Kiedy wyszłam z pokoju, postanowiłam, że  w końcu coś jej powiem na  temat dobijania się do moich drzwi, nie wiedziałam tylko jak na, to zareaguje.

- Mogłabyś z łaski swojej przestać dobijać się do moich drzwi każdego ranka? Został mi ostatni tydzień wakacji, chociaż teraz mogłabyś sobie darować.
- Gdybym cię nie budziła, wstawałabyś po 14. Myślę, że budzenie cię o 9;30 nie jest niczym złym.
- Ty siebie w ogóle  słyszysz? 9:30?! I to jeszcze w wakacje! Mogłabyś być bardziej miłosierna i dać mi pospać, chociaż do tej 11...
- Nie, nie mogłabym. Potrzebuje twojej pomocy, nie jestem w stanie ogarnąć wszystkiego przed wyjściem do pracy, a ktoś na twoje utrzymanie zarabiać musi.
- Mówisz tak, jakbym była tutaj jedyną utrzymanką, a co z Sophie? Ona ma już DWANAŚCIE lat i również mogłaby coś pomóc!
- Pomaga mi bardziej niż ty. Idź się umyć i zejdź do kuchni, pomożesz mi z obiadem.

  Myślałby kto, że moja mama jest aż tak zapracowana, że sama nie może ogarnąć obiadu dla trzech osób. Dobra już trudno, skoro mnie obudziła, to jej pomogę, ale niech nie myśli, że będę dzisiaj cały dzień niańczyć Sophie. Każdego dnia wakacji musiałam rezygnować z wychodzenia z przyjaciółmi tylko dlatego, że biedna malutka siostrzyczka zrobiłaby sobie krzywdę, siedząc 2 godziny sama. Nienawidziłam tego, że każdy traktował Sophie jak dzidziusia... Kiedy tata żył nie było z tym takich problemów, wtedy miałam czas dla siebie i dla swoich przyjaciół. Tak strasznie mi go brakuje... Minęły już co prawda 3 lata od jego śmierci, ale czasami czuję, że stało się to wczoraj. Tak naprawdę nie pamiętam dokładnie, co się stało z tatą, mama mówiła, że zginął w wypadku motocyklowym, ale w jej opowieściach coś się nie kleiło. Wiedziałam, że pewnego dnia dowiem się prawdy, ale na chwilę obecną musiałam iść pomóc z tym cholernym obiadem.