Zijn ogen zochten de mijne, en vonden ze. Ze beleven me aanstaren, geen seconde loste zijn blik mij. Ik wilde dat hij me eindelijk eens zag, mij eindelijk zag staan. Al zou het de laatste keer zijn en dat had hij aan zichzelf te danken. Al die tijd had ik niks voor hem betekend en oh, dat was me de afgelopen week maar al te duidelijk geworden. Niets van wat hij ooit tegen mij gezegd had, was waar geweest, nooit. En ik was gesmolten voor zijn woorden, voor zijn daden, voor hem. Als een domme geit. Maar die tijd was over, vanaf nu was hij de domme geit. Ik merkte dat hij iets wilde zeggen, maar hij deed het niet. Hoelang ik hier ondertussen al onbeweeglijk stond, was me een raadsel, maar ik genoot ervan om hem zo te zien lijden, weerloos en doodsbang.
'Waarom?', zijn stem kwam uit het niets. Het deed me schrikken, maar ik wist het te verbergen. Hij maakte me nog kwader dan ik al was, maar ik mocht mijn zelfbeheersing niet verliezen, dan zou het mislopen.
'Moet je dat nog vragen?', antwoordde ik met een vraag. Voor het eerst loste zijn blik mij. Hij durfde me waarschijnlijk niet meer aankijken van schaamte, dacht ik. Ik hoopte dat hij eindelijk besefte wat voor een verschrikkelijke man hij was. Ik hoopte dat net zo ziek werd van zichzelf als ik. Het was zo naïef van me om dat te denken, te hopen. Alweer. Zijn ogen waren terug op mij gericht.
'Het spijt me', zei hij. Drie verdomd kleine woorden die zoveel betekenis hadden kunnen hebben, maar hij meende ze niet. Zoals hij nooit iets gemeend had. Zelf heb ik nooit ervaren hoe zijn stem klonk wanneer hij dingen zei die hij meende, die oprecht waren. Tegen mij heeft hij nooit die warme, zachte stem gebruikt. Ik heb die maar één keer gehoord, dat was toen ik het door had. Toen ik hem door had.
'Waarom?', vroeg ik nu. Voordat ik verder kon praten, klonk er een liedje doorheen de kamer. Ik voelde hoe mijn hart even een tel oversloeg, tot ik me realiseerde dat het van zijn gsm kwam. Ik had hem op de tafel naast me gelegd, dus ik kon duidelijk zien hoe het woord "schat" op het display verscheen met haar foto op de achtergrond.
'Waarom kwam je naar mij?', mijn stem klonk schel door de inmiddels weer stille ruimte. Het was de enige vraag die ik hem wilde stellen, het enige dat ik wilde weten. Ik had hem zo liefdevol over haar horen vertellen, alsof alles aan haar perfect was. Maar toch moest er iets geweest zijn, iets waardoor hij naar mij was gekomen. Waardoor ik toch nog een klein beetje bestond voor hem.
'Dat heb ik toch al gezegd? Je bent zo veel meer dan zij, jij bent diegene waarbij ik wil zijn!', zei hij met een lichte bibber in zijn stem. Hij besefte niet hoe ontzettend kwaad hij me weer maakte. Ik wist dat hij me niet knapper vond dat zij, niet aantrekkelijker, niet liever. Ik was niets meer dan zij. Ik was gewoon niets.
'Lieg niet!', onderbrak ik hem. Meteen zweeg hij weer. Het was hem hoogstwaarschijnlijk alleen om de seks te doen. En zelfs die zal bij haar beter geweest zijn. Alweer wendde hij zijn blik af, maar weer niet voor lang.
'Beantwoord mijn vraag, dan is het voorbij. Dan zal je verlost zijn uit deze kwelling', zei ik. En het was waar, dat was het enige dat me nog interesseerde. Daarna hoefde ik hem nooit meer te zien, nooit meer te horen. Hij zweeg. Zijn ogen vertoonden niet langer angst, er zat geen emotie meer in hem. Tenminste, dat dacht ik. Totdat ik iets achter mij hoorde kraken. Verschrikt draaide ik mijn hoofd, maar ik was opgelucht toen ik zag wie er binnenkwam.
'Hij heeft hetzelfde met jou gedaan, hè? Dat is waarom je weggegaan bent, toch?', vroeg ik. Haar gezichtsuitdrukking veranderde. Ze keek me niet-begrijpend aan. Mijn hart ging er automatisch sneller van kloppen.
'Ik heb geen idee waar je het over hebt, maar ik weet wel dat, wat hij ook gedaan heeft, je het zo niet gaat oplossen!', zei ze. Ze klonk zo verstandig, het was moeilijk om niet naar haar te luisteren. Mijn blik ging terug naar hem. Hij zat nog steeds in exact dezelfde positie, alleen vertoonden zijn ogen nu een sprankeltje hoop, besefte ik. En dat was toen ik me ook realiseerde dat ze hem kwam redden, niet mij.
'Luister naar me. Je maakt jezelf alleen maar kapot!', probeerde ze op me in te praten. En ik moet zeggen dat het haar flink aan het lukken was, haar stem die zo zelfzeker was deed zo veel met mij. Te veel. Ik moest me tegen haar verzetten, want ik moest afmaken waar ik aan begonnen was. Ik schrok toen ik een traan van mijn wang voelde rollen. Was ik beginnen huilen? Ik vervloekte mezelf, ik vervloekte haar en haar krachtige stem. Ik mocht mijn zwakte niet tonen! Niet waar hij bij was.
'Ik maak mezelf niet kapot! Hij heeft mij kapot gemaakt, volledig verwoest!', zei ik. Het kwam er krachtiger uit dan ik verwacht had, dat gaf me weer zelfvertrouwen. Uit het niets klonk er weer een muziekje, een ander dan daarstraks. Ik keek naar zijn gsm, maar het display bleef zwart. Het was dus haar gsm. Ze bewoog niet, ze ging dus niet opnemen. Ik wachtte tot het melodietje afgelopen was. Nog geen vijf seconden was het stil in de kamer en er begon een nieuw geluid af te spelen. Ditmaal wel van zijn gsm afkomstig. Alweer was het zijn "schat". De link was snel gelegd, dit kon geen toeval zijn. Het was dezelfde vrouw die hen gebeld had en dat besef zorgde voor een klik in mijn hoofd.
'Jij... jij wilt mij ook kapot! Je bent kwaad omdat ik zoveel succes heb bij de kijkers, jullie hebben dit plan samen uitgewerkt', ratelde ik aan één stuk door. Ik was de controle over mezelf volledig verloren en dat had zij gemerkt. Ze stapte naar me toe en nog voor ik het door had, had ze het pistool dat, ik al de hele tijd op hem gericht had, uit mijn handen getrokken en naar de andere kant van de kamer geschoven. Ze gaf me een stevige knuffel en alle emoties van de afgelopen week kwamen naar buiten, in de vorm van tranen. Ze trok me mee naar buiten en ik stribbelde niet tegen. Het was waar wat ze gezegd had, ik had mezelf bijna verwoest, niet hij. En zij had me net op tijd kunnen tegenhouden.
Ik werd in een deken gewikkeld en samen gingen we op de sofa zitten. Ze legde me neer en ik kon alleen maar gehoorzamen, het was alsof ik verlamd was. Zij liep naar hem toe en verbazend genoeg vingik wel hun volledige gesprek op.
'Jezus, Andy! Wat is dit allemaal?', zei Nicoline, terwijl ze hem losmaakte van de stoel waarop ik hem vastgebonden had.
'Ik heb geen idee. Volgens mij is ze gek geworden!', antwoordde hij, terwijl hij zijn polsen bewoog.
'Dit heeft een reden, Andy. Vertel het gewoon, veel erger kan je het toch niet meer maken', zei ze met haar zelfzekere stem. Hij zuchtte.
'Ik heb een paar keer met haar... Ach, je weet wel. Maar zij zocht daar waarschijnlijk meer achter en was teleurgesteld toen ik vertelde dat ik gelukkig ben met Tine', antwoordde hij. Nicoline schudde haar hoofd.
'Waarom dan? Wat heeft Tine niet dat je haar moest bedriegen?', vroeg Nicoline. Dat was de vraag waar ik zo graag antwoord op wilde.
'Goh, je weet wel.. Een beetje zwanzen met de collega's en voor je het weet...', zuchtte Andy. Ik kon mijn oren niet geloven. Was ik een weddenschap? Ik was te uitgeput, te ingestort om op hen te kunnen reageren, maar anders had ik hem zeker flink uitgescholden.
'Andy, Andy, Andy toch... Dit had serieus fout kunnen aflopen, dat besef je toch?', sprak Nicoline streng. Hij knikte, maar het was weinig overtuigend.
'Hé, ik meen het! Als ik hier niet geweest was, dan had je dit niet meer kunnen na vertellen!', riep ze.
'Waarom was jij hier trouwens?', pikte hij op haar in.
'Tine had mij gebeld. Ze had telefoon gekregen van je vrienden waarmee je afgesproken had. Toen ze vertelden dat jij er niet was, begon ze zich meteen zorgen te maken. Daarom heeft ze mij maar gebeld, aangezien ze niemand anders te pakken kreeg die even langs kon komen', vertelde ze. Andy keek weg van haar, terwijl hij zijn hand in zijn haar zette.
'Wat doen we met haar?', vroeg Nicoline op gedempte toon, maar ik kon het toch horen.
'Naar de politie, uiteraard! Ze heeft mij hier bijna afgeschoten!', riep hij uit. Ze humde.
'Ik zou eigenlijk liever hebben dat ze even naar het ziekenhuis gaat, want volgens mij is er iets serieus mis. Je hebt veel met haar gedaan, Andy. Ze zit behoorlijk diep, zo te zien', zei ze bezorgd. Ik wist dat hij het er niet mee eens zou zijn, maar toch liet hij haar doen. Nicoline stapte weer naar mij en zette me recht.
'Kom, we gaan even naar het ziekenhuis, Charlotte.'
JE LEEST
Volledig Verloren ~ De Buurtpolitie kortverhaal
Fanfiction"Ik wilde dat hij me zag staan, al was het de laatste keer."
