Mijn meisje

Hoofdstuk 1 - Zoete slaap

A/N Beste lezers, dit is een van mijn eerste verhalen op wattpad. Bij voldoende belangstelling zal ik de volgende update plaatsen. Als je niet 18+ bent raad ik je aan om dit niet te lezen. Wanneer je je daar niets van aan trekt is dat je eigen verantwoordelijkheid, maar ik heb je gewaarschuwd. Ook is het handig als je weet wat BDSM is/inhoud. Een korte raadpleging aan wikipedia is voldoende. Als blijkt dat je niks met BDSM hebt dan raad ik je aan op zoek te gaan naar een ander verhaal. Stem & Reageer! Tips, aanmerkingen etc. zijn van harte welkom.

 -Hoofdstuk 1-                                              Zoete slaap

Ik wil je beschermen en lief hebben, mijn hele leven lang. Wat slaap je nou lief, Lynn. Je hele gezicht straalt eindelijk rust uit. Opgerold in de grote deken lig je tegen me aan. Je praat in je slaap. Hele gesprekken voer je in je dromen. Waarover en tegen wie weet ik niet. Ik wil je een kus geven en je laten merken dat ik bij je ben, maar ik ben bang je wakker te maken. Je wakker maken wil ik niet, ik weet dat je moeilijk in slaap komt. Wat ben je mooi, mijn lieve Lynn. Wat hou ik toch veel van je. Als ik bij je ben wordt mijn liefde voor het leven groter. Als ik je zie denk ik aan de geur van de lente, de zomerzon, het spinnen van een jonge kat, het knisperen van cadeaupapier. Mijn hand raakt je arm aan. Je huid is zo zacht. Even denk ik dat je wakker wordt en ik houd me stil. Je slaapt rustig verder. Ik ga bij je liggen. Langzaam val ik naast je in slaap, hopend op iets moois voor morgen.

In één ruk wordt je wakker. Je ogen staan onrustig en je blik is verward. "Ik ben bij je," fluister ik. Met die woorden hervind je een deel van je rust. Je kruipt dichter tegen me aan en ik sla mijn armen om je heen. "Lieve Lynn. Kleine Lynn. Mijn meisje." Ik zie hoe je mijn geur opsnuift en tevreden je neus daar houdt. Maar nogsteeds ben je verschrikkelijk onrustig. Ik wil je bij me hebben. Ik wil zo dicht mogelijk bij je zijn. Na vorige maand wil ik je zo veel mogelijk beschermen. Mijn meisje. Ze hebben je kapot gemaakt. Je gebroken ziel heeft nog maar weinig rust kunnen vinden sinds die ene dag. Rust die ook nu niet aanwezig is. Ze hebben gewoon misbruik van je gemaakt. De schoften! Woedend wordt ik van de herinnering. De onmacht. Ik voel me zo schuldig dat ik je niet heb kunnen beschermen, lieve Lynn. "De klootzak! Als ik hem in mijn handen krijg maak ik hem helemaal kapot! Helemaal! Hoor je dat Lynn? Ik maak hem kapot!' Zo raas ik nog even door. Dan pas zie ik dat er een traan over je wang loopt. Zacht veeg ik hem weg met mijn duim. Even ben ik verbaasd als er zachte woorden uit je mond komen. Je praat ook zo weinig de laatste tijd. "Ik hou zoveel van U, Meester." Snik je uit. Het is niet de eerste keer dat je, in de tijd die je bij me bent, moet huilen om, voor mij, onverklaarbare redenen. "Ik ook van jou meisje. Stil naar. Ssst. Het is goed. Ik ben bij je, ik ga niet weg." Het doet me zeer je zo te zien. Je bent gebroken, verscheurd, platgestampt, versnippert en gekraakt. Je hebt verdriet. Ik zie het. Je slaat je ogen neer. Je ziet er zo onschuldig uit. "Wat gaat er toch allemaal in jouw kleine hoofdje om, meisje?" Zucht ik. "Je moet slapen meisje." Zeg ik vastberaden. "Blijft U alstublieft bij me?" Hoor ik je vragen. Ik knik. "Natuurlijk doe ik dat." Je kruipt nog wat verder tegen me aan. Had ik je vorige maand maar kunnen beschermen  Was ik er maar geweest...