Mijn wereld

Arwen - 1

Huidige leeftijd: 7 jaar

In haar oude stad van eerste adoptieouders.

Rennen. Ze moest rennen. Een korte blik over haar schouder vertelde haar dat haar achtervolgers zo'n vijf meter achter haar waren. Gelukkig kon ze hard rennen, anders was ze allang de klos geweest. De grond vloog onder haar voorbij, en bijna struikelde ze over haar voeten, maar ze wist zich nog net op tijd te herpakken. Haar achtervolgers? De kinderen die op dat moment buiten mochten zijn, onder leiding van opperkind Kylie. Als een ware legerleidster spoorde Kylie de kinderen nog harder aan, om arme Arwen maar te pakken te krijgen.

'Pak haar!' gilde Kylie op haar hardst. Haar harde, schelle stem snerpte door de koele lucht. Arwen ging nog harder rennen, ze mochten haar niet pakken. Niet alweer. Wie weet wat voor spelletjes ze nu weer zouden verzinnen. Zou ze slaafje moeten spelen? Of was het weer tijd voor paardje? Als ze het nog even volhield hoefde ze er niet eens achter te komen. Zigzaggend baande ze zich een weg door de steegjes en straatjes, de toevallige voorbijgangers zo goed en kwaad als het ging ontwijkend. Ze voelde haar longen branden, en alleen pure wilskracht hielp haar nog vooruit. Dit ging ze niet lang volhouden. 

En dat niet lang duurde ongeveer 5 seconden. Ze begon snelheid te verliezen. Eerst heel langzaam, maar daarna steeds sneller, en sneller en sneller, tot ze het opgaf en slippend tot stilstand kwam. 

Meteen sprongen de kinderen op haar, zodat ze niet alsnog weg kon rennen. Met een klap knalde ze neer in het stoffige zand, terwijl het gewicht van zo'n 4 kinderen op haar rustte. Kylie kwam dichterbij. 

'Dus,' sneerde ze. 'Alweer niet gelukt hé. Je weet toch dat wij altijd beter zullen zijn dan jij.' Ze stak haar tong uit. 'Oh ja, ik heb trouwens een nieuw spelletje bedacht,' zei ze met een poeslieve glimlach. Arwens gezicht betrok. 'We spelen prinses en de draak. Ik ben de prinses, natuurlijk, en jij de draak. Oh en de prins...' Ze keek even naar de kinderen om te bepalen wie er nu weer haar vriendje werd. 'Is Sven,' besloot ze uiteindelijk. 'De rest is het leger van prins Sven. Maar, oppassen.' Ze keek de kinderen even dreigend aan. 'Sven moet me bevrijden, en daarna houden we een bruiloft. De prins trouwt namelijk altijd met de prinses.' De kinderen knikten en begonnen stokken te zoeken die als zwaard zouden moeten dienen.

Kylie gaf Arwen een schop. 'Sta op dan, Je bent een draak weet je nog! Of moet ik je soms helpen herinneren,' voegde ze eraan toe. Tranen schoten in Arwens ogen, maar ze wist dat ze niet moest huilen. Anders zou het nog erger worden. Langzaam stond ze op. Ze was nog een beetje duizelig van de klap die ze tegen de grond maakte, en dus wankelde een beetje op haar knieën. Haar ogen werden groot van de horror op haar knie. Een gat. Een gapend gat zat in de knie van haar broek, de randen rood van het bloed. Haar adoptieouders zouden woedend worden. In het beste geval moest ze zonder eten naar bed. In het slechtste geval daarentegen... een traan welde op in haar ooghoek. Ze probeerde hem nog weg te vegen, maar het was te laat. Kylie had het al gezien. 

'Ga je nou huilen? Draken huilen niet, je bent een stoute draak,' zei ze met haar handen in haar zij. Ze gaf Arwen een klap op haar wang. 'Dit is je straf,' snoof ze. 

Arwen haatte Kylie. Ze haatte haar zo erg. Waarom konden ze haar niet gewoon met rust laten, waarom mocht ze niet gewoon alleen spelen. Vanbinnen vervloekte ze haar uiterlijk. Vervloekte ze haar rode haar, vervloekte haar rode ogen. Die waren de schuld van alles. Ze hoorde iedereen wel roddelen. Ze mocht dan nog maar zeven zijn, ze kon prima het verschil tussen aardige en niet aardige opmerkingen horen. "Duivelskind" was allesbehalve aardig. 

Ze draaide zich om, net op tijd om de overige kinderen met hun net verzamelde wapens aan te zien rennen, de uitverkorene Sven voorop. 

'Snel draak, ga voor me staan. En waag het niet weg te rennen,' siste Kylie. 'Ik ga ondertussen op deze doos staan als gevangenis.' Ze deed zoals ze gezegd had, en klom op de doos die ze aanwees. Ze sloeg haar handje dramatisch voor haar gezicht, de palm naar buiten gericht.