Günlerce kendini hırpalayışını izledim.
Evini dağıtışını,
Saatlerce içmeni,
Ardı gelmeyen gözyaşlarını,
Hepsini sadece izledim.
Sana dokunamadan,
Seni teselli edemeden izledim.
Ama hala unutamadım yüzüne dokunuşumu, gözyaşlarından öpüşümü.
Bilseydin meleğinin deli gibi seni sevdiğini, sana gerçekten değer verdiğini...
O zaman da üzülür müydün böyle?
Şu an da tam yanında oturuyorum. Ağlayışını seyrediyorum.
İçimden bir şeyler kopuyor sanki.
Üzülüyorum; eğer o gün önceden kanayan elini fark edip insana dönüşseydim hala böyle olur muydun?
Sonra bir şey fısıldadın:
- Bir daha asla aşık olmayacağım.
Gözümden düşen bir damla kanla tekrar ettim söylediklerini.
Ve ben de kararımı verdim.
- Asla insana dönüşmeyeceğim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Forbidden Love Of Angels PJM #Pluvia
Short StoryO geldi... İçeri aldın gülümseyerek. Mutfağa gelince onu dudaklarından öptün. İçim acıdı. Ağlamaya başladım. Melekler kan ağlar biliyor musun? Gözlerimden kan akmaya başladı...
