Friends lang, to the End.

Chapter One

Watching the birds fly and hearing them tweet makes my day perfect. kanina pa ako naka upo dito sa isang bench sa park. i was waiting for my friend, my bestfriend.

"Kanina ka paba naghihintay?" sabi ng pamilyar na boses sa likoran ko.

agad akong napatayo at lumingon. "Andrei, andyan kana pala?" ngumiti siya. "Hali ka, upo ka." aya ko sakanya. ngumiti ulit siya at umupo sa tabi ko.

kababata ko si Andrei, since kapa panganak palang namin. ngayon lang kami nagkita ulit, kasi hindi na kami nagkita simula noong nag graduate kami ng elementary, and here we are. bestfriends again.

"Andrei!" sigaw ko. malapit lang ang bintana ng kwarto niya at bintana ng kwarto ko. noon kasi doon nuka kami naguusap, nagtatawana, at nagsisiyahan. kinuha ko yung pangpunas ng bintana namin na may hawakan at pinalo palo yon sa bintana niya.

agad nagbukas yung bintana niya. hinagis niya lang saakin yung notebook ko at halata sa muka niya na kakagising lang.

paglabas ko ng bahay nakita ko na naka abang doon si Andrei na nakaupo sa bike niya. "Let's go?" aniya. its our first time magsabay ulit pumasok, ngayon lang ulit kasi first year na kami, 6 years ago nung elementary kami palaging sabay pumasok.

tumango naman ako at pinaalis siya sa pagkakaupo. "What the? ikaw mag dridrive?" he said.

"Oo, kasi baka madisgrasiya nanaman tayo pag ikaw ang nagdrive." pagmamayabang ko. inilayo niya ako sa manibela.

"Seriously? that was like 6 years ago? ako na magmamaneho, masyado kang pandak." tumawa siya at tinapik ko naman ang balikat niya. tumango nalang ako at hinayaan siyang magmaneho. humawak ako sa braso niya at muli na siyang nagmaneho.

next day sabay ulit kami, this time iba. pinayagan akong magmaneho ni Andrei. pero ang hindi inaasahan natumba kami at nasira yung bike niya.

"Sorry.. Andrei, next time bike kona gamitin natin." Ngumiti siya at lumuhod. inayos niya yung sintas ko at muling tumayo ulit.

"no need. sabi ko kasi ako nalang magmaneho," tumawa siya.

"Hierym?" tanong niya. umangat naman yung ulo ko at tumango.

"Run." tumakbo siya at iniwan ako.

"hoy!" hinabol ko siya.

"Run! Faster!" Sabi niya.

habol ko ang hininga ng makarating kami sa school, pagdating namin doon ay may binigay na punishment saamin ang professor namin. Lumuhod at Itaas ang kamay. i keep on nagging Andrei.

"Ikaw kasi!" i whispered to him.

"anong ako? ikaw kaya nakasira sa bike ko?" he exclaimed.

"Tinakbuhan mo kaya ako?!" sabi ko.

"Hep! anong ginagawa niyo? taas kamay! higher!" Sita saamin nung professor. sumunod noon ay hindi na kami nagsalita at hinintay nalang na matapos ang punishment.

pumunta ako sa School Library namin, sinamahan ako ni andrei. umabot ako ng gabi sa kaka-study sa library.

pinagmasdan ko si andrei habang naka tulog sa upuan niya. sinipa ko siya at napabangon naman siya at tumawa ako. "Why dont you go home?" tanong ko sakanya.

"Just Study." Kumuha siya ng libro at ipinatong ang ulo niya dito.

nang matapos ay pumunta kami sa bus station at doon na sumakay since nasira yung bike niya.

"i told you na mauna kana, edi sana umistop ka muna, para napagawa moyang bike mo." i nag.

"sinadya ko talagang hintayin ka, kasi ayokong umuuwi ka ng magisa." i smiled. sa sobrang antok ko nakatulog ako. naramdaman ko na ipinatong ni Andrei ang ulo ko sa balikat niya.