Cherry Coffee

Episode -1-

ကြၽန္​မအတြက္​...ခ်ယ္​ရီပင္​နဲ႔ တီးလံုးသံ​ေလးက အမွတ္​တရ တခုခု ႐ွိသလ္​ိုဘဲ.......
​ေဟာ.....အခုလည္​း ခ်ယ္​ရီပင္​​ေတြကို ျမင္​​ေနရျပန္​ၿပီ ကြၽန္​မအတြက္​ေတာ့ ဒီျမင္​ကြင္​းက မထူးဆန္​းလွပါဘူး.........

ဒီလိုျမင္​ရတာ တစ္​ခါလည္​းမဟုတ္​ ႏွစ္​ခါလည္​းမဟုတ္​....ရင္​းႏွီး ၿပီးသားျဖစ္​​ေသာ္​ျငားလည္​း ခ်ယ္​ရီပြင္​့ဖတ္​​ေလး​ေတြ တျဖည္​းျဖည္​း ခ်ည္​း ​ေႂကြဆင္​းလာတဲ့ ျမင္​ကြင္​း​ေလးကို ကြ်န္​မ ​ေငးၾကည္​့မိ​ေနတုန္​းဘဲ...

​ေလညင္​းတို႔က ​ေႏွး​ေကြးစြာ တိုက္​ခတ္​ျခင္​းႏွင္​့အတူ
​ေနာက္​ထပ္​​ေသာအရာ တစ္​ခုကို ဖိတ္​​ေခၚလိုက္​​တယ္...​​ေတးသြားတစ္​ခု....ႏူးညံ့ ​ေသာ သာယာ​ေသာ ​ေတးသြားတစ္​ခု...တစတစၾကားလာရတယ္​
ဒီ​ေတးသြားရဲ႕ ပိုင္​ရွင္​ ကဘယ္​သူလဲ...? ? ?

ကြ်န္​မ ​ေတးသြား​ေနာက္​ကို လိုက္​သြားလိုက္​ တယ္​
​ေတးသြားကို တျဖည္​းျဖည္​း နဲ႔ပိုၾကားလာရၿပီ
ဟုတ္​တယ္​ ဒီလမ္​းအတိုင္​း ဆက္​သြားရမယ္​
သြားရင္​း သြားရင္​း နဲ႔ သူက ကြၽန္​မနဲ႔ ပိုနီးစပ္​လာသလိုဘဲ...

ဒီအတိုင္​းပဲ ဆက္​သြားမယ္ နည္းနည္း​​​ေလး ဘဲဆက္​က္​သြားလိုက္​အံုး နည္​းနည္​း​ေလာက္​ ​ေလးပဲ....

.
.
.
.
.
ကြ်န္​မ ကို တ​ေယာက္​​ေယာက္​​ေခၚလိုက္​သလ္​ုိဘဲ
ကြၽန္​မ လွည္​့ၾကည္​့လ္​ုိက္​တယ္...ဒါ​ေပမဲ့ ကြၽန္​မ ဘာမွမျမင္​ရ​ေတာ့ဘူး...အလင္​း​ေရာင္​​ေတြမ႐ွိ​ေတာ့ဘူး....ကြၽန္​မ အ​ေမွာင္​ ထည္​း​ေရာက္​​ေနတယ္​
ကြၽန္​မကိုကြၽန္​မ မ​ေၾကာက္​ဘူးလို႔ ​ေတာင္​့ခံ​ေန​ေပမဲ့
စိုးရိမ္​စိတ္​​ေတြ ထိန္​လန္​ ့စိတ္​​ေတြက ကြၽန္​မကို လႊမ္​းမိုးလာတယ္.........

တျဖည္းျဖည္းနဲ့ ကြ်န္မ မြန္းက်ပ္လာတယ္.......
ကြ်န္မ ဒီ​​ေနရာမွာဆက္မ​​ေနႏိုင္​​ေတာ့ဘူး..
အရမ္​းမြန္​းက်ပ္​လာတယ္​...ဒါ အိပ္​မက္​ဆိုးလား? ?
အိပ္​မက္​ ဆိုရင္​လည္​းနိးထလိုက္​ပါ​ေတာ့......
​ေက်းဇူးျပဳၿပီး....ႏိုးထလိုက္​ပါ​ေတာ့....ဒီအိပ္​မက္​မ်ိဳးထပ္​မမက္​ပါနဲ႔​ေတာ့...ကြၽန္​မ ဒီမွာ မ​ေနခ်င္​​ေတာ့ဘူး!!!!!!!

-
-
-
"Huh!!!......"

​ေကာင္​မ​ေလး တစ္​​ေယာက္​ ပင္​့႐ႈိက္​သံႏွင္​့အတူ ႏိုးထလာတယ္​

Her POV:
ဘာလဲ ...ထက္​မက္​ျပန္​ၿပီလား? ? ?

ကိုယ္​့ကိုယ္​ကို အလိုမက်သလိုႏွင္​့ စိတ္​ထဲက​ေန​ေမး​ေနသည္​

Her pov: ဒါက အိပ္​မက္​ဘဲလား...အိပ္​မက္​ သက္​သက္​ဘဲလား...? ? ?

သူ႔ကိုယ္​သူ​ေမးခြန္​းထုတ္​မိသည္​
ဒါ​ေပမဲ့ အ​ေျဖမထြက္​ခဲ့. စဥ္​းစားမရတဲ့အဆံုး သူမ စိတ္​ဓာတ္​က်စြာနဲ႔ ​ေလပူ​ေတြကို မႈတ္​ထုတ္​လိုက္​ကာ ​ေမးခြန္​း ​ေတြကို အ႐ွံုး​ေပးလိုက္​တယ္​ သူမအ​ေတြးထဲ​ေတြထဲက​ေန ဒီအ​ေၾကာင္​း​ေတြကို ႏႈတ္​ဆက္​လိုက္​တယ္...

နာရီအားျကည့္မိ​​ေတာ့ မနက္​ ၃နာရီ
ျပန္​အိပ္​ဖို႔ကလည္​း စိတ္​မပါ​ေတာ့...
ဒီ အိပ္​မက္​ဆိုးမက္​မွာကို သူမ​ေၾကာက္​ရြံ​ေနသည္​
တျခား​​ေသာ သူ တို႔အတြက္ ​အိပ္ယာ ဟု​ေခၚဖို႔ အတြက္​ပင္​ မပီသ​ေသာ ႏြမ္​းႏြမ္​းလွလွ အခင္​း​တို႔အ​ေပၚတြင္​ သူမ ထိုင္​ကာ စဥ္​းစား​ေနသည္​

အ​ေတာ္​ၾကာၿပီး​ေတာ့မွ သူမဆံုးျဖတ္​ခ်က္​တခုခုကို ခ်လိုက္​သည္​.
.
.
.
.
.
.
.
.
·

အိတ္​တအိတ္​ကို လြယ္​ကာ
အျပင္​ထြက္​ဖို႔ျပင္​​ေနတုန္​း...

" ဟဲ့...သမီး...ဘယ္​သြားမလို႔လဲ "

Her pov: huh!..[ သူမ မဲ့ျပံဳးျပံဳး လိုက္​သည္​]
လူ႔​ေလာက ဆန္​းျပားလွခ်ည္​လား ဒီ​ေန႔တစ္​မ်ိဳး မ​ေန႔ကတစ္​မ်ိဳးနဲ႔

" အ​ေဒၚႀကီးမ​ေန႔က​ေျပာသလိုဘဲ ကြၽန္​မဒီ​ေန႔ ထြက္​သြားမလို႔​ေလ"

"အမယ္​​ေလး...သမီးရယ္​...အဲဒီလို​ေျပာမိတာကို ​ေဗြမယူပါနဲ႔ ကြယ္​...အန္​တီက သမီးကို ထြက္​သြားခိုင္​းတယ္​ရယ္​လို႔လဲမဟုတ္​ပါဘူး..."

Her pov: ဘာ​ေတလဲဟ မ​ေန႔ကဘဲ ပိုက္​ဆံမရရင္​ဘဲ လူသတ္​​ေတာ့မဲ့ အတိုင္​း ျဖစ္​​ေနတဲ့ လူက ဘာ​ေတြလာ​ေျပာ​ေနတာပါလိမ္​့

" ဘာပဲျဖစ္​ျဖစ္​ ကြၽန္​မမွာ အန္​တီလိုခ်င္​တဲ့ ပိုက္​ဆံ မ႐ွိဘူး အဲ့​ေတာ့ အိမ္​လခက ​ေပးႏိုင္​မွာ မဟုတ္​ဘူး
ကြ်န္​မ လည္​း အလကား ​ေနမဲ့ လူစားမ်ိဳးမဟုတ္​ပါဘူး အခုခ်ိန္​အထိ ဒီမွာ ​ေနခဲ့ရတဲ့အ​ေတာအတြင္​းက​ေက်းဇူး​ေတြကို မ​ေမ့ပါဘူး အားလံုး​ေကာင္​း​ေကာင္​း​ေနခဲ့ပါ သြားလိုက္​ပါအံုးမယ္​"