Illusion ft. Dioni Jurado Gomez

Hoofdstuk 6

Pov Dioni

Ik stap de auto uit, maar Roos blijft zitten. Ik open het portier en hurk naast haar neer. 'Roos, we zijn er.' zeg ik en ik maak haar gordel los. Ze heeft de hele rit geen woord gezegd en barste opeens in snikken uit. Ze kijkt me met betraande ogen aan en stapt dan toch uit. Ik doe de auto op slot en sla mijn arm om haar middel. 'Het komt wel goed. We gaan haar toe, oké?' stel ik haar gerust en ze knikt. Ik neem haar mee naar binnen en binnen aangekomen loop ik naar de balie, waar de assistente me verteld dat we naar de derde verdieping moeten. Eenmaal op de derde verdieping aangekomen wijst Roos naar een man die door de wachtkamer ijsbeert. 'M-Mijn stiefvader.' snikt ze en we lopen naar hem toe. Hij kijkt op en haalt opgelucht adem. Zijn ogen zijn dik en rood, 'Oh Roos toch, het spijt me zo.' zucht hij hoofdschuddend en hij omhelst Roos, die er een beetje ongemakkelijk bij blijft staan. 'Hoe is het met, m-mam?' stottert Roos en hij laat haar los. 'Ze heeft een auto-ongeluk gehad door een dronken bestuurder. Ze heeft een gebroken been, twee gekneusde ribben en een ingeklapte long.' vat hij samen. Roos kijkt hem met grote ogen aan, 'Ingeklapte long?' vraagt ze geschrokken. Haar stiefvader knikt, 'Ze word zo geopereerd.' antwoord hij. Roos blijft een tijdje stil. Ze is overduidelijk erg geschrokken. 'Komt het goed met haar?' vraag ik en Roos haar stiefvader kijkt nu naar mij. 'Waarschijnlijk wel, maar het is eerst afwachten tot hoe de operatie verloopt. Meer vertellen ze me niet.' verteld hij en ik knik. Hij haalt een hand door zijn haar, 'Ik ga koffie halen, willen jullie ook?' vraagt hij en Roos en ik schudden beide ons hoofd. Hij verlaat de wachtkamer en ik blijf samen met Roos achter. Roos staat nog altijd te trillen op haar benen, 'Lieverd, ga even zitten.' zeg ik en ik trek haar op een stoel. Ik ga naast haar zitten en Roos hapt even naar adem, 'Ze moet geopereerd worden.' snikt ze zachtjes. Ik sla mijn armen om haar heen en trek de snikkende Roos tegen me aan, 'Het komt goed, Roos, echt.' fluister ik en ik wrijf over haar rug.

Pov Roos

Ik open mijn ogen en gelijk verschijnt het gezicht van Dioni voor mijn ogen. 'Hey.' glimlacht hij en ik ga recht op zitten. Ik ben in zijn slaapkamer, maar hoe ben ik hier beland? Ik frons even. Twee keer in dezelfde kamer wakker worden zonder te weten hoe je daar terecht bent gekomen, het moet echt niet gekker worden hoor. 'Hoe ben ik hier beland?' vraag ik verbaasd en Dioni geeft me een glas water. Ik neem een slok als Dioni begint te vertellen, 'Je was nogal in paniek.' begint hij en ik probeer me er iets van te herinneren, maar er komt niks omhoog. 'Mijn moeder.. Hoe is het met haar?' vraag ik geschrokken en ik wil uit bed springen, maar Dioni houdt me tegen. 'Ze is net uit de operatie, die is gelukkig goed gegaan.' verteld hij en ik knik. 'Wat is er verder gebeurt?' vraag ik dan. Dioni fronst even, 'Weet je niks meer?' vraagt hij en ik schud mijn hoofd. 

'Het komt goed, Roos, echt.' fluistert Dioni terwijl hij troostend over mijn rug wrijft. Ik schud mijn hoofd, 'M-Misschien gaat ze wel d-dood.' snik ik en ik sta op. 'Misschien overleefd ze het niet!' roep ik en ik begin langzaam in paniek te raken. Ik ijsbeer door de wachtkamer, 'Het komt niet goed. Het gaat allemaal hartstikke fout!' roep ik en Dioni staat op. 'Hé, Roos, rustig maar.' zegt hij en ik kijk hem even aan. 'Rustig? Mijn moeder ligt verdomme op sterven!' schreeuw ik en ik merk dat Dioni schrikt van mijn uitbarsting. Ik begin opnieuw te snikken, 'H-het gaat niet g-goed met haar.' snik ik en Dioni pakt me vast. 'Ik weet het lieverd, ik weet het.' sust hij en ik sla tegen zijn borstkas aan. 'Het komt misschien nooit meer goed.' snik ik en Dioni pakt mijn polsen vast om me tegen te houden. 'Roos, doe eens rustig.' zegt hij, maar ik probeer me los te trekken. 

Ik kijk Dioni wat verbaasd aan, 'Heb ik je geslagen?' vraag ik en hij knikt. Ik schrik van mijn eigen uitbarsting, hoe kon ik Dioni dat nou aan doen terwijl hij zo lief voor me was? 'Shit, het spijt me.' mompel ik en ik haal een hand door mijn haar. Dioni glimlacht zwakjes, 'Het is in orde, Roos.' antwoord hij. Ik zucht even, 'Maar hoe ben ik hier terecht gekomen?' vraag ik hem. Hij gaat in een andere positie zitten en pakt mijn handen vast. 'De dokters hoorde je schreeuwen en je hebt een kalmeringspil gekregen. Je stiefvader wilde met je mee naar huis gaan, maar het leek me beter als hij daar bleef. Ik had ook zo'n vermoeden dat je niet naast zijn gezicht wilde wakker worden, want blijkbaar mag je hem niet zo.' verteld Dioni en ik knik. 'Je viel in de auto in slaap.' hij laat zich achterover vallen en staart even naar het plafond. 'Ik kan niet geloven dat ik je geslagen heb.' mompel ik en ik ga naast hem liggen. Hij grinnikt even, 'Ik kan wel tegen een stootje hoor.' zegt hij en hij draait zijn hoofd zodat hij me aan kan kijken. Zijn bruine ogen glunderen naar me, alsof ze alleen voor mij bedoelt zijn. Ik zou er in kunnen verdrinken. 'Gelukkig sla ik ook niet zo hard.' antwoord ik schouderophalend en hij schiet in de lach, 'Dat zeker niet.' lacht hij en hij steekt zijn tong even uit. Zijn lach klinkt prachtig. Nog beter dan op al die video's online. Hij is zo anders in het echt, zoveel leuker. Ik glimlach even, 'Bedankt, Dioni, voor vandaag.' fluister ik en een glimlach vormt zijn lippen. 'Eigenlijk voor alles sinds dat we elkaar kennen. Je hebt mijn leven verandert op een goede manier.' zeg ik en ik meen het oprecht. Zijn glimlach word nu alleen maar breder en hij trekt me tegen zich aan. 'En jij hebt mijn leven zoveel leuker, mooier en bijzonderder gemaakt.' fluistert hij en ik leg mijn hoofd blozend op zijn borst, niet goed wetend hoe ik met die woorden om moet gaan.