Mor karanfil kadar asaletli olmalıydın
Yada beyaz karanfil kadar saf
Ama ne ben asaletli olabilirdim
Ne de sen saf.
Yaprakları kadar inceydi yüreğim
Ne zırhım vardı ne çelik yeleğim
Yağmur yağsada üzerime
Ne dökülürdü yaprakları
Nede solardı rengim.
Kök saldım mor karanfil gibi
Güneşim olmuştun benim
Baktıkca sana açılırdı yüreğim
Asil duruşumla yorulmadan seni izledim
Ne kökü kaldı ne de yapragı çiçeğin.
Baktım her gece gökyüzüne
Ay dolunaydı yıldızlar parlak
başlamış yağmur düşmüş karanlık gökyüzüne
karanfil çiçegi yine kaldı ıslak
