ΤΑ 24 ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

του την έπεσε !

Δημήτρης

Στην παραλία δεν υπάρχει ψυχή. Ψάχνω με το βλέμμα μου στην αμμουδιά αλλά δεν φαίνεται να είναι εδώ. Και τότε κοιτώ στην θάλασσα. 

Η ανάσα μου έχει κοπεί και η καρδιά μου χτυπά δυνατά. Βλέπω μπροστά μου ..

μια νεράιδα.. είναι άραγε πλάσμα της φαντασίας μου ή είναι αλήθεια? Μια κοπέλα  γυμνή επιπλέει στα νερά και το φως του φεγγαριού πέφτει πάνω της σαν να την αγκαλιάζει. Φαίνεται το δέρμα της λευκο και λαμπυρίζει. 

Διακρίνω τις καμπύλες του στήθους της, το τρίχωμα του φύλου της, τα μακριά λεπτά χέρια της. Τι σκατά? το ονειρεύομαι?

Διστάζω για μια στιγμή, αλλά μπαίνω μέσα στην θάλασσα.

 Κολυμπώ σιγά. Σαν να φοβάμαι μήπως τρομάξει  και πετάξει μακριά. Είναι αληθινή? 

Σε ένα δευτερόλεπτο , ο νους μου γέρνει επικίνδυνα στο ενδεχόμενο η γυναίκα να έχει πάθει κάτι γι αυτό επιπλέει στο νερό. 

Αρχίζω και κολυμπάω πιο γρήγορα προς το μέρος της.

Είμαι πέντε μέτρα μακριά της, κινούμαι τόσο σιγά που δεν με έχει καταλάβει. Δεν νομίζω οτι είναι οπτασία. Είναι μια αληθινή πανέμορφη γυναίκα. 

Και εγώ τι σκατά πάω να κάνω εκεί? 

Πριν γυρίσω , η γυναίκα κάνει μια βαθιά βουτιά και εξαφανίζεται μπροστά μου. 

Έχω σαστίσει δεν είναι πουθενά. Ήταν όνειρο ? 

Σε λίγο ακούω τον παφλασμό των κυμάτων.

 Η οπτασία αναδύεται γυμνή μέσα απο την θάλασσα μπροστά μου. Με κοιτάει με τα πιο υπέροχα γαλανά μάτια που έχω δει, σκούρα , σαν την θάλασσα, μόνο μια στιγμή κρατά το ξάφνιασμα μου γιατί συνειδητοποιώ πως η οπτασία μου...εμ.. είναι η μικρή?

Τι σκατά ?

"Μαριτίνα ?"

της λέω έκπληκτος και μου έρχεται να γελάσω. Πόσο σαχλός νιώθω τώρα, ήταν η μικρή που έπαιζε στα κύματα. 

Δεν μου μιλάει. Με κοιτά μέσα στα μάτια. 

Τι περίεργο... Συνήθως νομίζω τα χαμηλώνει κατευθείαν, αλλά όχι τώρα. 

Συνεχίζει να με κοιτά και να μην μιλά. Χωρίς να το θέλω , τα μάτια μου γλιστρούν στο υπέροχο  στήθος της.. οι ρόγες της είναι σκληρές.